Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Η Νεφερτίτη και οι ιστορίες της...

Η Νεφερτίτη δρασκέλισε βιαστικά τον τοίχο και βρέθηκε στο πίσω δωμάτιο.
Εκεί στη σκοτεινή πλευρά του ήταν κρυμμένη η ανέμη.Την πήρε στα χέρια της και άρχισε σιγοψιθυρίζοντας να τραγουδά:
Παραμύθι παραμύθι
το κουκί και το ρεβύθι
δώσε κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν'αρχινήσει..."

Αυτή τη φορά το είχε πάρει απόφαση.Οχι,δε θα καθόταν να γράψει για τον έρωτα,τις αντιδράσεις που ένοιωθε εξ αιτίας του,τις αναλύσεις επί των αναλύσεων για τα συναισθήματα που γεννά,τους χαρακτήρες που αλλοιώνει και όλο το παρασκήνιο που τρέφει αυτές τις ιστορίες.
Οχι,αυτή τη φορά θα έγραφε για τα παιδικά πολύχρωμα σανδάλια της,γι'αυτό τ'απωθημένο της όνειρο που πάντα την τελευταία στιγμή της ξέφευγε προτού προλάβει να το πραγματοποιήσει.
Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ενώ έβλεπε τον εαυτό της να τα φορά,να στέκει όρθια και να καμαρώνει μπροστά στον καθρέφτη,την ίδια στιγμή τα χαρακτηριστικά άλλαζαν και κείνη καθισμένη προσπαθούσε μάταια να χωρέσει τις τεράστιες πληγωμένες πατούσες της,μέσα σε κείνα τα μικροσκοπικά πεδιλάκια.
Τελικά μόλις χθες το κατάλαβε.Για όλα έφταιγε ο καθρέφτης,αυτός και το παραμορφωτικό του είδωλο.Γι'αυτό και τον έσπασε.

13 σχόλια:

anepidoti είπε...

να διαλέγουμε καθρέφτες μάλλον,
πιο σοφό το βρίσκω,
να διαλέγουμε χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψιν
αν είναι από φίλντισι ή χρυσό..
σωστές απεικονίσεις ειδώλων μας,
μήπως και γλυτώσουμε τα ποδαράκια μας...

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Επιλογές...
ή να μην επιρρεαζόμαστε από τα είδωλα του κάθε καθρέφτη...
οι αντιδράσεις ποικίλουν...
Την καλησπέρα μου Ανεπίδοτη.

κόκκινο μπαλόνι είπε...

άσχετο φαίνεται αλλά εγώ έχω καταργήσει εδώ και χρόνια τους καθρέφτες.
Καλημέρα!

katerina είπε...

Πόσο κουράγιο θέλει να στεκεσαι μπροστα σ'ενα καθρεφτη και να βλέπεις ξανα κα ξανα την ιδια εικονα...!και ποσο πονο εχουν ''οι πληγωμενες πατουσες ''που ματαια προσπαθουν να χωρεσουν στα ''μικροσκοπικα πεδιλακια''του στεναχωρου κοσμου μας....
Ποσες σκεψεις με γεμισε η αναρτηση σου...σ'ευχαριστω!!!

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Χμ,εγώ δεν τον έχω καταργήσει τον καθρέφτη,απλά στο πέρασμα του χρόνου αλλάζει η σχέση μου μαζί του αλλά και ο τρόπος ή η σημασία του.
Πάντως δε ξέρω γιατί μούφερες στο νου μια εικόνα απ'τα παιδικά μου χρόνια.Στην είσοδο της πολυκατοικίας που μέναμε τότε είχε έναν μεγάλο καθρέφτη που άνετα κοίταζες όλο σου το σώμα.Είχα λοιπόν ένα φόρεμα λευκό με πολύχρωμες μικρές πεταλούδες που το κάτω μέρος ήταν σε σχέδιο πλισέ.Κάθε φορά που το φορούσα μ'άρεζε να στέκομαι απέναντι σ'αυτό τον καθρέφτη και να στριφογυρίζω καθώς το φόρεμα άνοιγε σαν ομπρέλα και γω ένοιωθα σαν μια μικρή μπαλαρίνα με πολύ έντονη την αίσθηση της ελευθερίας ταυτόχρονα.
Καλό σου βράδυ

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Πόσο συγγενείς οι σκέψεις σου Κατερίνα με τις δικές μου σκέψεις...Σαν να διάβαζες τα συναισθήματα,τις εικόνες πούχα στο νου μου.Και τι εσωτερική χαρά δίνει αυτή η προσέγγγιση ανθρώπων και σκέψεων.
Καλή σου νύχτα

Ανώνυμος είπε...

Και όταν τον έσπασε; Ανέσυρε την μνήμη που κρύβονταν πίσω από τον καθρέφτη;

καθρεφτήσματα, αντανακλάσεις... παιχνιδίσματα...

Η ζωή είναι αλλού...

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Ναι,Οδοιπόρε μου ακριβώς.Ανέσυρε τη μνήμη που την απελευθέρωσε συγχρόνως...
Και όπως λες η ζωή είναι αλλού.
Ενα όμορφο βράδυ σου εύχομαι

Λυγερή Βασιλείου είπε...

‘Όνειρα απωθημένα
δεν τόλμησαν οι νύχτες
να μοιραστούν με μένα..
Όνειρα που δεν άντεξαν στο φώς
έστω μιας μέρας

Στον ραγισμένο
της καρδιάς μου καθρέφτη
σας βλέπω μονάχος
σιωπηλό το παράπονο.
« Που ήσουν Νιότη πούλεγες
Πως θα γινόμουν άλλος ?»

Με την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου

http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Εσωτερικό δυνατό ποίημα,ειδικά στον τελευταίο στίχο αυτοκριτικής-απολογισμού:
''Που ήσουν νιότη πούλεγες πως θα γινόμουν άλλος''...
Πόσες φορές μας κατατρέχει αυτή η σκέψη μπροστά''στον ραγισμένο της καρδιάς μας καθρέφτη΄΄...
Καλό μήνα,με την αγάπη μου Λυγερή.

caterinax είπε...

Με γοήτευσε το κείμενο σου. Δεν θα σχολιάσω τίποτα άλλο (για τον απλούστατο λόγο ότι πέφτω για ύπνο και είμαι dead) αλλά θα επανέλθω...Καλώσεβρήκα

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

:)Καλώς όρισες Κατερίνα.
Και σε ευχαριστώ γι'αυτό που ένοιωσες για το κείμενο μου.Θα τα λέμε.
Ένα όμορφο βράδυ σου εύχομαι.

Εθνική Ομοσπονδία Κινητικά Αναπήρων (Ε.Ο.Κ.Α) είπε...

Νάσαι καλά, διάβασα αργά το κείμενο σου, το λιγότερο εξαιρετικό,αν θες μου δίνεις άδεια να το δημοσιεύσω,γράψε μου στο snx131@gmail.com