Διαφορετικό

Διαφορετικό/
Καμμία σχέση με το όλον/
Ελλειπτικό/
Οσο η διάρκεια της τροχιάς γύρω από τον εαυτό της,
ή γύρω από τους άλλους/
Ανάλογο, ή μάλλον αντιστρόφως ανάλογο/
Σε σχέση με το όμοιο,το ίδιο το απαράλλαχτο/
Μοναδικό,ξεχωριστό/
Ισως και γι'αυτό ανόμοια αποδεκτό από το σύν(ολο).

Απολογισμός-Καινούργιος χρόνος-και η ιστορία μιας ράμπας

Συνήθως,όταν πλησιάζει το τέλος μιας χρονιάς και ετοιμαζόμαστε για τον ερχομό της επόμενης,παρατηρείται''συνωστισμός''από συνεχείς αφίξεις τραίνων-μνήμης στη σκέψη μας φορτωμένων με γεγονότα που συνέβησαν και σημάδεψαν περισσότερο ή λιγότερο τις ζωές μας και τις ζωές των γύρων μας.Τότε είτε το θέλουμε είτε όχι μπαίνουμε στη διαδικασία του απολογισμού.Φέτος παρ'όλη την επιμονή των σκέψεων μου,αντιστάθηκα δε θέλησα να κάνω απολογισμούς,ένοιωσα όμως την ανάγκη ή ίσως και λίγο ερήμην μου βρέθηκα στον χώρο των συγκρίσεων.Ετσι μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω την αντιφατικότητα μέρους της ελληνικής κοινωνίας να επισημάνω κάποιες αμυδρά βελτιωμένες συμπεριφορές προς τους ανθρώπους με αναπηρία,αλλά και να σοκαριστώ από την αγριότητα και την επιθετικότητα που κρύβει καλά στα σπλάχνα της και την ξερνά μόλις θιγούν τα κακώς κείμενα της.
Παραμονές των γιορτών κινήθηκα περισσότερο με το αναπηρικό αμαξίδιο μου στους δρόμους και τα μαγαζιά.Αυτό που παρατήρησα μα και εισέπραξα ήταν ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό σε σύγκριση με άλλες χρονιές,οι άνθρωποι ήταν πιο ευγενικοί και εξοικιωμένοι με την εικόνα της αναπηρίας.Στους δρόμους τα πιο πολλά αυτοκίνητα σταματούσαν να περάσουμε,ενώ στο ταμείο πιστεύοντας ότι περιμένω τη σειρά μου,δεν μπαίναν αυθαίρετα και αγενώς μπροστά μου.Παλιότερα τέτοια θετικά δείγματα δεν υπήρχαν και γι'αυτό ξεχώρισε και φάνηκε αυτή η διαφορά.Αντίθετα στην πολυκατοικία που μένω-όπως είχα προαναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση μου-,αρχές του Δεκέμβρη τοποθέτησα ράμπα στην είσοδο για την προσβάσιμη μετακίνηση μου.Το αποτέλεσμα ήταν πως μέχρι τις ημέρες των γιορτών οι ένοικοι μου είχαν κηρύξει ''πόλεμο''.Φωνές,απειλές,εκβιασμοί''με το γάντι''και άλλες διάφορες εκδήλώσεις τέτοιου τύπου..βέβαια η ράμπα παραμένει ακόμη εκεί..και θα παραμείνει γιατί είναι η έμπρακτη απόδειξη ενός βασικού ανθρώπινου δικαιώματος και η παρουσία της συμβολίζει και την υπεράσπιση ατομικών ελευθεριών.
Ετσι η ιστορία της ράμπας δεν συνοδεύτηκε με την χρυσόσκονη των παραμυθιών των γιορτών.Ομως στην εκδήλωση -αφιέρωμα που είχαμε στον Γιάννη Ρίτσο τα λόγια του που διάβασα από το καπνισμένο τσουκάλι τάνοιωσα τόσο πολύ και τα βρήκα τόσο μα τόσο επίκαιρα..Παραθέτω παρακάτω αυτό το απόσπασμα από την ποιητική του συλλογή:

.. '' Τότες βγάζαν λόγους στις ξύλινες εξέδρες, στα μπαλκόνια, φωνάζαν τα ραδιόφωνα,
ξανάλεγαν τους λόγους, Πίσω απ' τις σημαίες κρυβόταν ο φόβος, μέσα στα τύμπανα
αγρυπνούσαν οι σκοτωμένοι. Κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα. Οι σάλπιγγες μπορεί
να δίναν το ρυθμό στα βήματα, δε δίναν το ρυθμό στη καρδιά. Ψάχναμε το ρυθμό.
Εμείς αγρυπνούσαμε, μαζεύαμε τη σκόρπια βουή των δρόμων, μαζεύαμε τα σκόρπια
βήματα, βρίσκαμε το ρυθμό, τη καρδιά τη σημαία. Λοιπόν δεν είναι ανάγκη να φωνάξω
για να με πιστέψουν, να πουν:" Όποιος φωνάζει έχει το δίκιο". Εμείς το δίκιο το 'χουμε
μαζί μας και το ξέρουμε. Κι όσο σιγά κι αν σου μιλήσω, ξέρω πως θα με πιστέψεις.
Συνηθίσαμε στη σιγανή κουβέντα στα κρατητήρια, στις συνεδριάσεις, στη συνωμοτική
δουλειά της κατοχής. Συνηθίσαμε στα μικρά σταράτα λόγια πάνω απ' το φόβο και πάνω
απ' τον πόνο. Ημέρα, ώρα, σύνθημα, στις τρομερές μουγκές γωνιές της νύχτας, στις
διασταυρώσεις του χρόνου που μια στιγμή τις φώτιζε ο προβολέας του μέλλοντος.
Βιαστικά λόγια, μια μικρή περίληψη της ζωής, τα κύρια σημεία μονάχα, γραμμένα
στο κουτί των τσιγάρων ή σ' ένα τόσο δα χαρτί κρυμμένο στο παπούτσι ή στο στρίφωμα
του σακακιού μας. Ένα μικρό χαρτί σαν ένα μεγάλο γεφύρι πάνω απ' το θάνατο.
Α, βέβαια όλα τούτα θα πουν, δεν είναι τίποτα. Όμως εσύ αδερφέ μου ξέρεις πως από τούτα
τα απλά λόγια , από τούτες τις απλές πράξεις, από τούτα τα απλά τραγούδια μεγαλώνει
το μπόι της ζωής, μεγαλώνει ο κόσμος, μεγαλώνουμε...''