Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Χωρίς σχόλια

Κάπου διάβασα πως για να καταλάβεις τον άλλο,πρέπει να φορέσεις τα παπούτσια του και να περπατάς με αυτά για δεκαπέντε μέρες.....το βρήκα πολύ εύστοχο και σοφό θάλεγα. Ουδέν περαιτέρω σχόλιο,και ο νοών...νοείτω

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Υλικοτεχνικών εμποδίων.....συνέχεια

Τα τελευταία χρόνια στην πόλη της Θεσσαλονίκης,κατασκευάστηκαν αρκετές ράμπες στα πεζοδρόμια για να διευκολύνονται υποτίθεται στην κίνηση τους οι χρήστες/χρήστριες αναπηρικών αμαξιδίων.Δυστυχώς όμως οι περισσότερες είναι κακοφτιαγμένες -αμελέτητα φτιαγμένες- θάλεγα και έτσι αντι να εξυπηρετούν να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους με αναπηρία,όταν θέλουν να ανέβουν στο πεζοδρόμιο.Σ'αυτή την απαράδεχτη κατάσταση έρχεται να προστεθεί και η ασυνείδητη αλλά και ρατσιστική συμπεριφορά των οδηγών αυτοκινήτων,οι οποίοι προκλητικά παρκάρουν μπροστά στη ράμπα τα αυτοκίνητα τους.Και κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί πως δε γνωρίζει ακόμα σε τι χρησιμεύουν οι ράμπες!!!!....Από αυτό το μπόγκ θα συνεχίζω να λέω και να υποστηρίζω πως στην Ελλάδα συνεχίζονται να καταπατούνται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Υλικοτεχνικά εμπόδια

Τα υλικοτεχνικά εμπόδια εκφράζουν μια συγκεκριμένη αντίληψη και νοοτροπία απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία. Η άγνοια,η ελλιπής γνώση αλλά και η διεστρεβλωμένη ημιμάθεια για την αναπηρία ,οδήγησαν σε συμπεριφορές προκατάληψης οι οποίες και περιθωριοποίησαν το 10% του ελληνικού πληθυσμού.
Η έλλειψη προσπελασιμότητας στην κίνηση και μετακίνηση τους είχε σαν αποτέλσμα τον χρόνιο αποκλεισμό τους από τη δυνατότητα συμμετοχή τους σε όλους τους τομείς της ζωής(εκπαίδευση,εργασία,ψυχαγωγία κ.ά).
Πεζοδρόμια χωρίς ράμπες,η με κακοφτιαγμένες ράμπες(ακόμα χειρότερα),στενά ασανσέρ,σκάλες χωρίς ράμπες σε δημόσια κτίρια ,κοινωφελείς οργανισμούς ,σχολεία,πανεπιστήμια ,νοσοκομεία,καταστήματα,θέατρα,κινηματογράφους ,έλλειψη προσπελάσιμων μέσων μαζικής μεταφοράς΄εντός και εκτός πόλης, είναι μερικά από τα εμπόδια που συνθέτουν την απροσπέλαστη πόλη.
Αυτά και μόνο αποτελούν μια μορφή βίας που υφίστανται οι πολίτες με αναπηρία, αλλά και στέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.