Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

''To νησί και οι σύγχρονες Σπιναλόγκες''

Πολύ μελάνι ξοδεύτηκε και όχι αδίκως για την καινούργια σειρά που ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα στο ΜΕGA ‘’Το νησί’, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Βικτώρια Χίσλαπ. Μία πραγματική όαση ποιότητας στο άνυδρο τοπίο της τηλεόρασης,με εξαιρετικές ερμηνείες,σενάριο,σκηνοθεσία..Δεν θα σταθώ όμως να περιγράψω περισσότερο αυτή την πλευρά της σειράς εφ’όσον υπάρχουν οι ειδήμονες που μπορούν να μιλήσουν και να σχολιάσουν περαιτέρω.
…Και ξαφνικά το άγνωστο μέχρι χτες για πολλούς νησί της Σπιναλόγκα ήρθε στο προσκήνιο της δημοσιότητας,και μαζί με αυτό όλη η ιστορική και ανθρώπινη διάσταση της πραγματικότητας του,αφού για 57 χρόνια(1905-1957) ήταν ο τόπος εξορίας για τους Χανσενικούς(ή όπως είναι περισσότερο γνωστοί ως λεπροί). Εκεί οδηγούνταν οι άνθρωποι αυτοί ,αποκομμένοι δια βίου από τις οικογένειες τους,τους δικούς τους ανθρώπους αλλά και ολόκληρη την κοινωνία.
…Και ξαφνικά λέξεις όπως κοινωνικό στίγμα,προκατάληψη αποκλεισμός ήρθαν να συνοδέψουν όσα γράφηκαν ή ειπώθηκαν για την Σπιναλόγκα και τους λεπρούς εξόριστους κατοίκους της.Λέξεις με απίστευτο βάρος για όσους τις είχαν ή έχουν βιώσει ως καταστάσεις ζωής και συμπεριφοράς από το κοινωνικό σύνολο.
Υπάρχουν κάποιοι τόποι που λειτουργούν δια μέσου του χρόνου ως σύμβολα.Σ’αυτούς τους τόπους ανήκει και το νησί της Σπιναλόγκα,όπως και ο Καιάδας..Σύμβολα την σκληρότητας και την αναλγησίας των κοινωνιών απέναντι σε κάθε διαφορετικό. Σύμβολα που λειτουργούν σαν ζωντανοί τόποι μνήμης και αναφοράς,ή με την μεταφορική έννοια της ονομασίας τους, όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε κοινότητες ανθρώπων που ζουν αποκλεισμένοι κάτω από άσχημες συνθήκες ζωής ακόμα και σήμερα και δεν τους θέλουμε ανάμεσα μας.Θα μπορούσαν νάναι οι άνθρωποι με αναπηρία,οι μετανάστες,οι τσιγγάνοι κ.ά.
Μία από τις βασικές αντιδράσεις των περισσοτέρων τηλεθεατών που αναφέρθηκε και ειπώθηκε πολύ ήταν ότι δάκρυσαν,έκλαψαν, ή ότι εν πάσει περιπτώσει φορτίστηκαν πολύ συγκινησιακά. Εύχομαι όσοι την παρακολουθήσουν αυτή τη σειρά που πραγματεύεται ζωές ανθρώπων που χρεώθηκαν το κοινωνικό στίγμα και την απομόνωση, να μην μείνουν μόνο στο συγκινησιακό κομμάτι ,ή την απλή παρακολούθηση των γεγονότων. Αλλά να γίνει η αφορμή να αναλογιστούν πόσες μικρές ή μεγάλες σύγχρονες Σπιναλόγκες εξακολουθούμε να διατηρούμε και να συντηρούμε σαν κοινωνία.Να μπούμε στον κόπο και να σκεφτούμε κατά πόσο με τη στάση,τη νοοτροπια ή τις συμπεριφορές μας οδηγούμε ‘’διαφορετικούς’’από μας ανθρώπους στο κοινωνικό αποκλεισμό και το περιθώριο. Με πόση προκατάληψη υψώνουμε,χτίζουμε τείχη γύρω τους και τους αντιμετωπίζουμε ‘’σαν κάποιους άλλους λεπρούς’’ αρνούμενοι να τους αποδεχτούμε ισότιμα.
Στο 35ο δημοτικό σχολείο του Πειραιά,μέσω ενός προγράμματος εφαρμόζεται η ένταξη τυφλών μαθητών σε κοινές τάξεις με τους υπόλοιπους βλέποντες μαθητές.Είμαι σίγουρη πως η είδηση εκπλήσσει ή σοκάρει ή και δημιουργεί αντιδράσεις.Ομως ανοίγει μια πόρτα για να κλείσει μια άλλη ‘’Σπιναλόγκα’’ και αυτό έχει σημασία.

Y.Γ.Αφιερωμένο σε όσους/όσες άφησαν τις ζωές τους σε κάποια Σπιναλόγκα


Φανή Αθανασιάδου

(Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε στο Ellispoint)

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Πολίτες με αναπηρία και κοινωνικός αποκλεισμός

Με το παρακάτω άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στις 23-7-2010,ξεκίνησα να αρθρογραφώ στο Ellispoint,την ηλεκτρονική εφημερίδα της κ.Ελλης Στάη.




Στην Ελλάδα οι άνθρωποι με αναπηρία αντιμετωπίζονται με προκατάληψη και ‘’καλυμμένο’’ ρατσισμό. Η ελληνική κοινωνία δεν τους θέλει ανάμεσα της, και με την αρνητική και πολλές φορές εχθρική στάση της απέναντι τους, τους περιθωριοποιεί, και τους οδηγεί σε κοινωνικό αποκλεισμό. Η έλλειψη προσπελασιμότητας τα υλικοτεχνικά εμπόδια εκφράζουν στην πράξη όλη αυτή την αντίληψη και την νοοτροπία.

Σκάλες, στενά ασανσέρ στην πλειοψηφία των δημόσιων χώρων, των κοινωφελών οργανισμών, των νοσοκομείων, των σχολείων , των Πανεπιστημίων ,των χώρων ψυχαγωγίας, των καταστημάτων κ.α. εμποδίζουν την πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία σε αυτούς. Στην ουσία τους αποκλείουν από κάθε δυνατότητα συμμετοχής σε όλους τους τομείς της ζωής .

Τα τελευταία χρόνια έχουν κατασκευαστεί στα πεζοδρόμια ράμπες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι κακοφτιαγμένες προχειροφτιαγμένες χωρίς την ανάλογη μελέτη ώστε να είναι σε θέση να εξυπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκαν. Να διευκολύνουν δηλαδή τους χρήστες/χρήστριες των αναπηρικών αμαξιδίων στην μετακίνηση τους στους δρόμους και τα πεζοδρόμια των πόλεων. Είναι δε τόσο προφανής η αδιαφορία των κατασκευαστών ,ώστε συχνά να υπάρχει μόνο στην μία πλευρά του δρόμου ράμπα, ενώ στην απέναντι πλευρά να μην υπάρχει. Επίσης πολλές φορές μπροστά από την ράμπα ή στο πλάι υπάρχει εμπόδιο ένα δέντρο, μια κολώνα ή κάποιο φρεάτιο αποχέτευσης, οπότε αντί να εξυπηρετείται ο πολίτης με το αμαξίδιο να ταλαιπωρείται αφάνταστα και τελικά πάλι να εμποδίζεται. Το δε συναίσθημα μετά από μια τέτοια εμπειρία είναι αδύνατον και να περιγραφεί ακόμα .Το πιο απάνθρωπο όμως και κοινωνικά απαράδεκτο, είναι οι διάφοροι οδηγοί οι οποίοι με πλήρη ασυνειδησία παρ΄όλο ότι γνωρίζουν τον λόγο για τον οποίο υπάρχουν οι ράμπες καθώς και την χρησιμότητα τους, παρκάρουν τα αυτοκίνητα τους μπροστά ή πάνω σ’αυτές, αδιαφορώντας πλήρως ότι με αυτή τους την ενέργεια κλείνουν το μοναδικό πέρασμα που έχουν οι πολίτες με αναπηρία για να ανεβούν στα πεζοδρόμια.

Απροσπέλαστα όμως είναι και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και ενώ διανύουμε την εποχή της ταχύτητας και της απόλυτης ελευθερίας των ανθρώπων να επιλέγουν το μέσο μεταφοράς της αρεσκείας τους προκειμένου να κινούνται στις πόλεις, αλλά και να ταξιδεύουν όπου επιθυμήσουν, για τους ανθρώπους με αναπηρία αυτή η δυνατότητα, αυτή η ελευθερία δεν υπάρχει. Στην πόλη της Θεσσαλονίκης πριν λίγα χρόνια, τοποθετήθηκαν 2 προσπελάσιμα mini bus,τα οποία λειτουργούν μέσω του Ο.Α.Σ.Θ., με σκοπό να εξυπηρετούν τις μετακινήσεις τους .Και στον Δήμο Θεσσαλονίκης υπάρχουν δύο αντίστοιχα τέτοιου είδους μικρά προσπελάσιμα mini bus.Φαινομενικά ίσως μοιάζει ανακουφιστική έστω και αυτή η ελάχιστη παρουσία αυτών των λεωφορείων .Στην πραγματικότητα όμως ο περιορισμένος καθημερινά χρόνος λειτουργίας τους, και ο δυσανάλογα μικρός αριθμός τους σε σχέση με τον αριθμό των πολιτών με αναπηρία που τα χρησιμοποιούν και τα χρειάζονται δείχνει ότι δεν καλύπτονται οι ανάγκες τους στην μετακίνηση.

Κάθε μέρα οι ώρες λειτουργίας τους ξεκινούν από το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ, που είναι και το τελευταίο δρομολόγιο. Μόνο τα σαββατοκύριακα το ωράριο επεκτείνεται περίπου μία ώρα. Έτσι λοιπόν οι έξοδοι, οι δραστηριότητες, οι ασχολίες και η ψυχαγωγία τους, τελειώνουν αυτή την ώρα. Για να εξασφαλίσει κάποιος την μεταφορά του με ένα από αυτά τα λεωφορεία, θα πρέπει να τηλεφωνήσει 24 ώρες πριν μεταξύ 7κ μισή το πρωί μέχρι το πολύ 8 παρά, για να καταφέρει να πάει στον προορισμό του ,και την ώρα που επιθυμεί, διαφορετικά θα είναι δύσκολο έως αδύνατον να πάει εκεί που θέλει και την ώρα που θέλει. Κάτι δηλαδή σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ..όποιος προλάβει...Αν πάλι το ραντεβού ακυρωθεί σε λιγότερο από δύο ώρες που είναι κανονισμένη η μεταφορά, τότε για ένα μήνα υπάρχει τιμωρία με περιορισμό στην χρησιμοποίηση των mini bus.Στα λεωφορεία του Δήμου, το τελευταίο δρομολόγιο είναι ακόμα πιο νωρίς, στις 8 το βράδυ ενώ τα σαββατοκύριακα και τις αργίες δεν λειτουργούν. Πιστεύω πως γίνεται κατανοητό, ότι οι παραπάνω όροι λειτουργίας, είναι προσβλητικοί για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Με τις προαναφερθείσες ελλείψεις στην προσβασιμότητα και τα μέσα μεταφοράς, τους περιορισμούς και τις στερήσεις που υφίστανται οι άνθρωποι με αναπηρίες, είναι φανερό ότι ζουν και βιώνουν καθημερινά καθεστώς βίας και καταπίεσης. Στερούνται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών. Όλοι οι υπόλοιποι πολίτες έχουν το δικαίωμα και την ελευθερία ανεξαρτήτου ώρας, ακύρωσης ραντεβού να κινούνται και να μετακινούνται με τα μέσα μεταφοράς όποτε θέλουν, μόνο στους πολίτες με αναπηρία υπάρχουν αυτοί οι απαγορευτικοί και άκρως περιοριστικοί όροι. Όλη αυτή η κατάσταση αποκλεισμού έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με ότι ισχυρίζεται το άρθρο 4 του Συντάγματος:’’ Ότι όλοι οι Έλληνες Ελληνίδες πολίτες είναι ίσοι’’. Πολλές φορές αναρωτιέμαι άραγε ποιος ή ποιοι να είναι οι λόγοι που μια κοινωνία φέρεται τόσο σκληρά σε ένα μέρος της, σε μια δική της κοινωνική ομάδα/μειονότητα.Είναι η έλλειψη Παιδείας την οποία επικαλούμαστε συνήθως για να αιτιολογήσουμε τέτοιες βάρβαρες και μεσαιωνικές συμπεριφορές; Ο κ.Βέβηλος (κλινικός ψυχολόγος),υποστηρίζει ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα προάγει το ατομιστικό ανθρώπινο μοντέλο, και προετοιμάζει αυριανούς ''εγωκεντρικούς'' ενήλικες . Είναι η απουσία εκείνων των ανθρώπινων αξιών που συνιστούν αυτό που ονομάζουμε Πολιτισμό; Γιατί Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι άφθονες πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται στη χώρα μας. Είναι και η συνολική καθημερινή στάση ζωής μας και οι συμπεριφορές μας που οφείλουμε να έχουμε ως πολίτες. Θα προτιμήσω να μην απαντήσω μα να αφήσω μετέωρο το ερώτημα , για να σκεφτεί ή να προβληματιστεί σ’αυτό ο καθένας/η καθεμία που θα ενημερωθεί για την καθημερινή ζωή των συμπολιτών του/της με αναπηρία και ίσως δώσει τη δική του απάντηση, συμβάλλοντας έτσι από την πλευρά του στο μέτρο του δυνατού στην βελτίωση των συνθηκών ζωής τους.

'Η ζωή είναι αγρίως απίθανη'' έγραψε στο τελευταίο βιβλίο της η συγγραφέας Μ.Καραπάνου .Θα πρόσθετα στα λόγια της ,πόσο ‘’αγρίως απίθανη ‘’μπορούν να κάνουν πολλές φορές οι άνθρωποι τις ζωές των συνανθρώπων τους.

‘’Χωρίς περίσκεψιν,χωρίς λύπην,χωρίς αιδώ,τείχη μεγάλα και υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.. ’’ ( από το ποίημα Τείχη του Κ.Καβάφη)

Φανή Αθανασιάδου

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Ναοί...πολιτισμού..;

Διαφορετικοι τοποι στην ιδια πόλη της Θεσσαλονίκης δηλώνουν τι?Πάντως όχι γνώση και πολιτισμό,όπως θέλουν να πείσουν πως αυτό κάνουν με τις εκδηλώσεις τους.Μπορώ να πω τα πάντα και να εκφραστώ όπως θέλω απόψε,ναι απόψε δικαιούμαι τα πάντα,εδώ και τώρα,όχι μετά και ύστερα και κάποια άλλη στιγμή..απόψε με κλείσαν από παντού..απόψε με πνίγουν,θα μπορούσα να ουρλιάξω να βρίσω να καταστρέψω τα πάντα ότι βρω μπροστά μου..απόψε μυρίζω Νταχάου και ψοφίμια,βρωμιά και δυσωδία..αυτό μυρίζω στην πόλη μου..τρεις τόποι με απέκλεισαν και ήρθε το μαντάτο την ίδια στιγμή .απροσπέλαστοι…απροσπέλαστοι..απροσπέλαστοι..τι εφιάλτης! διάγω Νταχάου απόψε..εκεί είμαι..εκεί με ρίξαν,ο πολιτισμός και η..γνώση τους..να φτύσω ξανά και ξανά..οι γραμματείς και Φαρισαίοι..ουαι υμίν σκαλιά σκαλιά σκαλιά..και σίδερα σίδερα σίδερα μόνο σίδερα γύρω μου μέσα μου με πνίγουν απόψε..
Πολιτισμό κάνουν..γνώση πουλάνε,χαμηλώστε τουλάχιστον τη μουσική σας απόψε..να ακουστούν οι κραυγές..

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Νομοθετικές ρυθμίσεις για την προσβασιμότητα κοινόχρηστων χώρων για πολίτες με αναπηρία

Είμαι σίγουρη πως προφανώς μέσω κάποιου δικηγόρου τους ενημερώθηκαν οι ένοικοι της πολυκατοικίας για την ψήφιση των νομοθετικών αυτών ρυθμίσεων ,γι'αυτό και παρ'ολο το μαίνος που είχαν δεν μπόρεσαν να μου ξηλώσουν την ράμπα απ'την είσοδο αν και πολύ θα το ήθελαν..




Ειδικές ρυθμίσεις για την εξυπηρέτηση ατόμων με αναπηρία σε κοινόχρηστους χώρους των οικισμών που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών.


Α. Εγκρίνονται οι προδιαγραφές που εφαρμόζονται για τη διαμόρφωση ή ανακατασκευή των κοινοχρήστων χώρων των οικισμών, που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών για να εξυπηρετήσουν και άτομα με αναπηρία, όπως στα ακόλουθα άρθρα:Άρθρο 1
ΠΡΟΣΒΑΣΙΜOΤΗΤΑ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΩΝ ΧΩΡΩΝ

Οι κοινόχρηστοι χώροι εντός των πόλεων και οικισμών που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών όπως πλατείες, άλση, πεζόδρομοι, πεζοδρόμια, εν γένει στάσεις και αποβάθρες μέσων μαζικής μεταφοράς διαμορφώνονται ή ανακατασκευάζονται έτσι ώστε να εξασφαλίζεται σε αυτούς η δυνατότητα πρόσβασης και ατόμων με αναπηρία.

Η πλήρης προσβασιμότητα εξασφαλίζεται με τη δημιουργία επιπέδων κίνησης οριζοντίων ή χαμηλής κλίσης και επαρκούς πλάτους σύμφωνα με τα οριζόμενα στα
επόμενα άρθρα.

Σε πεζοδρόμια και σε πεζοδρόμους του μη βασικού δικτύου πεζοδρόμων, εφόσον η μορφολογία του εδάφους δεν επιτρέπει τη δυνατότητα δημιουργίας πλήρως προσβάσιμων χώρων κίνησης για άτομα σε αναπηρικό αμαξίδιο, εξασφαλίζεται η προσβασιμότητα για τις λοιπές κατηγορίες χρηστών.

Επιτρέπεται να κατασκευάζονται, σε συνδυασμό πάντοτε με κλίμακες, κοινόχρηστοι ανελκυστήρες και αναβατόρια ή άλλου τύπου μηχανισμοί, με ελάχιστες εσωτερικές διαστάσεις πλάτους 1,10μ. και μήκους 1,40μ. και ελεύθερο άνοιγμα εισόδου στη μικρότερη διάσταση 0,85μ.

Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται η κατασκευή μιας μεμονωμένης βαθμίδας σε οποιοδήποτε σημείο των κοινοχρήστων χώρων.

Σε όλες τις κλίμακες που κατασκευάζονται σε υπαίθριους χώρους επιβάλλεται η τοποθέτηση συνεχών πλαϊνών χειρολισθήρων και στις δύο πλευρές αυτών, σε δύο ύψη (0,70μ. και 0,90μ.) μετρούμενα από το πάτημα των βαθμίδων κατακόρυφα από την ακμή της βαθμίδας.

Σε περιπτώσεις κλιμάκων πλάτους άνω των 3,60μ. εκτός από τους πλαϊνούς χειρολισθήρες τοποθετούνται και ενδιάμεσοι διπλοί χειρολισθήρες.

Άρθρο 2
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ ΟΔΕΥΣΗΣ ΠΕΖΩΝ –ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΥΨΟΣ

Σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους πόλεων και οικισμών, που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών όπως πλατείες, άλση, πεζόδρομοι, πεζοδρόμια, εν γένει στάσεις και αποβάθρες μέσων μαζικής μεταφοράς διαμορφώνονται ή ανακατασκευάζονται έτσι ώστε να εξασφαλίζεται σε αυτούς η δυνατότητα πρόσβασης και ατόμων με αναπηρία.

Η πλήρης προσβασιμότητα εξασφαλίζεται με τη δημιουργία επιπέδων κίνησης οριζοντίων ή χαμηλής κλίσης και επαρκούς πλάτους σύμφωνα με τα οριζόμενα στα
επόμενα άρθρα.

Σε πεζοδρόμια και σε πεζοδρόμους του μη βασικού δικτύου πεζοδρόμων, εφόσον η μορφολογία του εδάφους δεν επιτρέπει τη δυνατότητα δημιουργίας πλήρως προσβάσιμων χώρων κίνησης για άτομα σε αναπηρικό αμαξίδιο, εξασφαλίζεται η προσβασιμότητα για τις λοιπές κατηγορίες χρηστών.

Επιτρέπεται να κατασκευάζονται, σε συνδυασμό πάντοτε με κλίμακες, κοινόχρηστοι ανελκυστήρες και αναβατόρια ή άλλου τύπου μηχανισμοί, με ελάχιστες εσωτερικές διαστάσεις πλάτους 1,10μ. και μήκους 1,40μ. και ελεύθερο άνοιγμα εισόδου στη μικρότερη διάσταση 0,85μ.

Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται η κατασκευή μιας μεμονωμένης βαθμίδας σε οποιοδήποτε σημείο των κοινοχρήστων χώρων.

Σε όλες τις κλίμακες που κατασκευάζονται σε υπαίθριους χώρους επιβάλλεται η τοποθέτηση συνεχών πλαϊνών χειρολισθήρων και στις δύο πλευρές αυτών, σε δύο ύψη (0,70μ. και 0,90μ.) μετρούμενα από το πάτημα των βαθμίδων κατακόρυφα από την ακμή της βαθμίδας.

Σε περιπτώσεις κλιμάκων πλάτους άνω των 3,60μ. εκτός από τους πλαϊνούς χειρολισθήρες τοποθετούνται και ενδιάμεσοι διπλοί χειρολισθήρες.

Άρθρο 2
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ ΟΔΕΥΣΗΣ ΠΕΖΩΝ –ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΥΨΟΣ

Σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους πόλεων και οικισμών, που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών, επιβάλλεται ελεύθερη ζώνη όδευσης πεζών, που χρησιμοποιείται για τη συνεχή, ασφαλή και ανεμπόδιστη κυκλοφορία κάθε κατηγορίας χρηστών, με απαραίτητο
ελάχιστο πλάτος 1,50μ. (του κρασπέδου μη συνυπολογιζόμενου) ελεύθερο από κάθε είδους σταθερό ή κινητό εμπόδιο και μέγιστη αποδεκτή εγκάρσια κλίση 2%.

Οποιαδήποτε εξυπηρέτηση όπως σήμανση, φύτευση, αστικός εξοπλισμός απαγορεύεται να τοποθετείται εντός της ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών. Στην περίπτωση υφιστάμενων πεζοδρομίων πλάτους μικρότερου από 1,50μ. η ζώνη αυτή καταλαμβάνει όλο το πλάτος του πεζοδρομίου.

Πλάτη μικρότερα από 0,70μ. αποφεύγονται ως μη εξυπηρετούντα άτομα σε αναπηρικό αμαξίδιο. Σε όλο το μήκος της ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών επιβάλλεται πραγματικό ελεύθερο ύψος όδευσης πεζών ίσο με 2.20μ. απολύτως ελεύθερο από οποιοδήποτε εμπόδιο (μαρκίζες, επιγραφές, σημάνσεις, πινακίδες, κλαδιά δέντρων, τέντες κ.λπ.)

Στους πεζοδρόμους και μέχρι κλίσεως 20%, προβλέπεται ελεύθερη ζώνη με ελάχιστο πλάτος 3,50μ για την προσπέλαση και εξυπηρέτηση οχημάτων εκτάκτου ανάγκης όπως πυροσβεστικά, ασθενοφόρα, οχήματα μεταφοράς ατόμων με αναπηρία κ.λπ. που παραμένει ακάλυπτη καθ’ύψος σε όλο το μήκος και το πλάτος της.

Άρθρο 3
ΟΔΗΓΟΣ ΟΔΕΥΣΗΣ ΤΥΦΛΩΝ

Για την ασφαλή διακίνηση των ατόμων με προβλήματα όρασης επιβάλλεται η κατασκευή οδηγού όδευσης τυφλών που αποβλέπει στην καθοδήγησή τους σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους πόλεων και οικισμών, που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών. Ο οδηγός όδευσης τυφλών κατασκευάζεται με πλάτος 0,30μ έως 0,60μ εντός της ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών και στις ειδικές θέσεις που αναφέρονται κατωτέρω, συνίσταται δε από λωρίδες επίστρωσης, διαφορετικής υφής και χρώματος από το υπόλοιπο δάπεδο της ζώνης.

Για την κατασκευή του οδηγού όδευσης τυφλών χρησιμοποιούνται τετράγωνες πλάκες αντιολισθηρές, πλευράς 0,30μ. ή 0,40μ. όπως παρακάτω, και σύμφωνα με τα σχεδιαγράμματα που συνοδεύουν την απόφαση αυτή:
α) Ριγέ με πλατιές και αραιές ρίγες, τύπου Α: “ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ”, οι οποίες τοποθετούνται με
τις ρίγες παράλληλα με τον άξονα της κίνησης για να κατευθύνουν τα άτομα με προβλήματα όρασης στην πορεία τους.
Οι πλάκες αυτές τοποθετούνται εντός της ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών, εφόσον αυτή έχει πλάτος ίσο ή μεγαλύτερο του 1,50μ. Επιστρώνονται ευθύγραμμα και σε απόσταση 0,50 μ. κατ’ ελάχιστον από τη ρυμοτομική γραμμή ή προεξοχή κτηρίου σε ύψος μικρότερο των 2,20μ. Η ίδια απόσταση κρατείται και από οποιοδήποτε άλλο εμπόδιο ή εξοπλισμό του χώρου.

β) Φολιδωτές με έντονες φολίδες τοποθετημένες σε τετράγωνο κάναβο με διάταξη διαγώνια προς την κίνηση των πεζών, χρώματος κίτρινο και πλάτους πάντα 0,30μ., τύπου Β: “ΚΙΝΔΥΝΟΣ”, οι οποίες τοποθετούνται για να προειδοποιήσουν τα άτομα με προβλήματα στην όραση για ενδεχόμενο κίνδυνο.
Αυτές οι πλάκες τοποθετούνται υποχρεωτικά:
− στην αρχή και στο τέλος κεκλιμένων επιπέδων (ραμπών) και κλιμάκων, καθ’ όλο το πλάτος αυτών και σε απόσταση 0,30μ. από τη συμβολή της ράμπας με τα οριζόντια επίπεδα ή την ακμή της πρώτης και τελευταίας βαθμίδας. Ειδικά στις ράμπες των πεζοδρομίων, τοποθετούνται μόνο στην απόληξη των ραμπών στην πλευρά προς το οδόστρωμα σε επαφή με το υποβαθμισμένο κράσπεδο, καθ’όλο το πλάτος των αντίστοιχων διαβάσεων. Το ίδιο εφαρμόζεται και στις διαχωριστικές νησίδες κυκλοφορίας.
− καθ’ όλο το πλάτος του ανοίγματος θυρών ανελκυστήρων, σε όλες τις στάθμες, σε απόσταση τουλάχιστον 0,30μ. από το άνοιγμα της θύρας
− κατά μήκος όλων των αποβάθρων σταθμών λεωφορείων, τρένων, μετρό, τραμ και προβλητών λιμένων και παραλιακών εν γένει διαμορφώσεων, σε απόσταση 0,50μ. από την ακμή των αποβάθρων.

γ) Φολιδωτές με πυκνότερες και λιγότερο έντονες φολίδες τοποθετημένες σε τετράγωνο κάναβο με διάταξη παράλληλα προς την κίνηση, τύπου Γ: “ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ” οι οποίες τοποθετούνται στα σημεία αλλαγής κατεύθυνσης των πλακών τύπου Α.

δ) Ριγέ με στενές και πυκνές ρίγες τύπου Δ: «ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ» οι οποίες τοποθετούνται για να οδηγήσουν τα άτομα με προβλήματα όρασης
σε σημεία εξυπηρετήσεων (στάσεις μέσων μαζικής μεταφοράς, τηλεφωνικοί θάλαμοι, ειδικές απτικές σημάνσεις για άτομα με προβλήματα όρασης κ.λπ.) ή και σε εισόδους παρακειμένων υπηρεσιών του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Όπου υπάρχει οδηγός όδευσης τυφλών από πλάκες τύπου Α−ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ, μία τέτοια πλάκα Τύπου Δ–ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ, τοποθετείται δίπλα από αυτόν, με τις ρίγες πάντα κάθετα στην πλάκα όδευσης, προς την πλευρά της εξυπηρέτησης. Όπου δεν υπάρχει οδηγός κατεύθυνσης τέτοιες πλάκες Τύπου Δ – εξυπηρέτηση, τοποθετούνται με τις ρίγες πάντα κάθετα στην κίνηση σε όλο το πλάτος του πεζοδρομίου και μέχρι την είσοδο της υπηρεσίας ή το σημείο εξυπηρέτησης. Με πλάκες τύπου Δ, με τις ρίγες κάθετα στον άξονα της κίνησης, επιστρώνονται και τα κεκλιμένα επίπεδα (ράμπες, σκάφες) όπου αυτά κατασκευάζονται, όπως σε διαβάσεις, νησίδες.

Γενικά για τον οδηγό τυφλών ισχύουν τα παρακάτω:
− Οι πλάκες μπορούν να κατασκευαστούν από διάφορα υλικά, ανάλογα με την πραγματοποιούμενη διαμόρφωση, είναι όμως υποχρεωτική η διαστασιολόγησή τους και το ανάγλυφο της τελικής επιφάνειάς τους σύμφωνα με τα συνημμένα σχέδια, καθώς και η χρήση του κίτρινου χρώματος για τις πλάκες κινδύνου.
− Σε κάθε περίπτωση αποφεύγεται η διέλευση του οδηγού όδευσης τυφλών από φρεάτια Οργανισμών Κοινής Ωφελείας. Όπου αυτό δεν είναι δυνατό, μετά από έγκριση του Οργανισμού Κοινής Ωφελείας, το μεταλλικό κάλυμμα του φρεατίου επιστρώνεται με τις ειδικές πλάκες του οδηγού όδευσης τυφλών, διαφορετικά ο οδηγός διακόπτεται και συνεχίζεται μετά από το φρεάτιο. Σε περιπτώσεις χώρων όπου η επίστρωση αποτελείται από «πατημένο» χώμα ή άλλα παρόμοια υλικά καταβάλλεται κάθε προσπάθεια ώστε η καθοδήγηση των ατόμων με προβλήματα όρασης να διασφαλίζεται με οποιοδήποτε πρόσφορο μέσο όπως χρήση εντοπίσιμων στοιχείων κατά μήκος της διαδρομής, ηχητικοί σηματοδότες.

Άρθρο 4
ΚΕΚΛΙΜΕΝΑ ΕΠΙΠΕΔΑ

Κατά τη διαμόρφωση των κοινόχρηστων χώρων οι υψομετρικές διαφορές καλύπτονται με κεκλιμένα επίπεδα (ράμπες) κίνησης πεζών, τα οποία είναι συνεχή, χωρίς αναβαθμό στην απόληξη, με κλίση μέχρι 5% και πλάτους τουλάχιστον 1,50μ. Ειδικότερα στα σημεία που επιβάλλεται σύνδεση της στάθμης του πεζοδρομίου με τη στάθμη του οδοστρώματος, κατασκευάζονται εγκαρσίως του πεζοδρομίου κεκλιμένα επίπεδα με πλάτος τουλάχιστον 1,50μ ή ίσο με το πλάτος της διάβασης πεζών. Σε περίπτωση πεζοδρομίων μικρού πλάτους κατασκευάζονται κεκλιμένα επίπεδα παράλληλα προς τον άξονα της κίνησης, καταλαμβάνουν όλο το πλάτος των πεζοδρομίων και καταλήγουν σε υποβιβασμό της γωνίας στη διασταύρωση των δύο οδών. Όπου τεχνικά δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί κλίση της ράμπας πεζοδρομίου μέχρι 5% ή ο υποβιβασμός του πεζοδρομίου, επιτρέπεται μέγιστη κλίση της ράμπας μέχρι 8%.
Στο σημείο συνάντησης του κρασπέδου της ράμπας και του οδοστρώματος δεν πρέπει να δημιουργείται έστω και ελάχιστη υψομετρική διαφορά. Στις περιπτώσεις διαβάσεων οι ράμπες των πεζοδρομίων κατασκευάζονται πάντα η μία απέναντι στην άλλη.
Νησίδες με πλάτος μικρότερο των 3,00μ. στα σημεία των διαβάσεων διακόπτονται για πλάτος ίσο με το πλάτος των διαβάσεων και οπωσδήποτε όχι μικρότερο των 2,50 μ. ώστε η διάβαση από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο να γίνεται ισόπεδα. Η αρχή και το τέλος της νησίδας σε όλο το πλάτος της διάβασης χαρακτηρίζονται με τις πλάκες, τύπου Β: “ΚΙΝΔΥΝΟΣ”.

Άρθρο 5
ΕΠΙΣΤΡΩΣΕΙΣ ΔΑΠΕΔΩΝ

Οι επιστρώσεις δαπέδων εξωτερικών κοινόχρηστων χώρων διασφαλίζουν επιφάνειες ισόπεδες, συνεχείς, σταθερές, αντιολισθηρές, και έχουν επιμελές αρμολόγημα. Γενικά απαγορεύεται να έχουν ανάγλυφες εσοχές και εξοχές που επιβαρύνουν τη βάδιση και την κύλιση του αναπηρικού αμαξιδίου.

Απαγορεύεται η τοποθέτηση εσχαρών εντός του οδηγού όδευσης τυφλών, ενώ όπου χρησιμοποιούνται εσχάρες (εκτός οδηγού όδευσης τυφλών) είναι ισόπεδες με το παρακείμενο δάπεδο και οι ράβδοι τους πρέπει να δημιουργούν πυκνό πλέγμα με κενά μικρότερα του ενός εκατοστού (0,01μ.).

Λάκκοι φύτευσης δέντρων καλύπτονται υποχρεωτικά ισόπεδα με σχάρα, τα στοιχεία της οποίας δημιουργούν πυκνό πλέγμα με κενά μικρότερα του 0,01μ. Εκτός της ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών είναι δυνατό αντί της κάλυψής τους να οριοθετούνται με περίζωμα ύψους τουλάχιστον δέκα εκατοστών (0,10)μ.

Άρθρο 6
ΑΣΤΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ

Ο εξοπλισμός των κοινοχρήστων χώρων που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών όπως παγκάκια, κάλαθοι αχρήστων, κάδοι απορριμμάτων, περίπτερα, πινακίδες πληροφόρησης, επίστυλα φωτιστικά, τηλέφωνα, στάσεις λεωφορείων, γραμματοκιβώτια, προστατευτικά εμπόδια, αυτόματα μηχανήματα ανάληψης χρημάτων, τοποθετούνται υποχρεωτικά εκτός της ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών και κατασκευάζονται πάντα με στρογγυλεμένες ακμές.
Ομοίως και η φύτευση δέντρων πραγματοποιείται πάντα εκτός της ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών. Προεξέχοντα στοιχεία όπου επιτρέπεται βάσει της υπάρχουσας νομοθεσίας η ύπαρξή τους σε ύψος μικρότερο των 2,20 μ. όπως ανηρτημένοι τηλεφωνικοί θάλαμοι, γραμματοκιβώτια, πάντοτε προβάλλονται και σημειώνονται επί του δαπέδου με υπερύψωση αυτού κατά 0,10μ.
Απαγορεύεται η τοποθέτηση κιγκλιδωμάτων, στύλων και πάσης φύσεως εμποδίων κάθετα προς την πορεία κίνησης των πεζών. Κατ΄ εξαίρεση υφιστάμενες κλίμακες υπογείων οριοθετούνται στα πλαϊνά τους όρια με κιγκλίδωμα με στρογγυλεμένες ακμές.
Η χρήση προστατευτικών εμποδίων της κίνησης των πεζών κατά μήκος των πεζοδρομίων επιτρέπεται μόνο εφόσον αυτά κατασκευάζονται από στοιχεία με στρογγυλεμένες ακμές σε μορφή Π ή κιγκλιδώματος με ύψος 0,80μ και μέγιστο μήκος 1,50μ. με απόσταση μεταξύ τους 1,00μ. και με επιπλέον οριζόντιο στοιχείο στα 0,10μ. από το δάπεδο για να είναι εντοπίσιμα από άτομα με προβλήματα όρασης.

Άρθρο 7
ΧΩΡΟΙ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ ΟΧΗΜΑΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Στους κοινόχρηστους χώρους στους οποίους προβλέπεται η κατασκευή χώρων στάθμευσης κοινής χρήσης προβλέπονται ειδικές θέσεις για τα οχήματα των ατόμων με αναπηρία, σε ποσοστό 5% επί του συνόλου των προβλεπόμενων θέσεων, με ελάχιστο αριθμό τη μία θέση. Το ελάχιστο πλάτος των ειδικών αυτών θέσεων καθορίζεται σε 3,50μ. Από τις ειδικές αυτές θέσεις μία (1) τουλάχιστον ικανοποιεί απαιτήσεις στάθμευσης αναπηρικών οχημάτων τύπου VAN ή πρόσβασης σε όχημα από το πίσω μέρος με ελάχιστες απαιτούμενες διαστάσεις 4,50μΧ6,60μ. Στο τμήμα που προβλέπονται οι ειδικές θέσεις οχημάτων ατόμων με αναπηρία προβλέπεται η κατάλληλη σύνδεση της στάθμης του χώρου στάθμευσης με τυχόν παρακείμενο πεζοδρόμιο με κεκλιμένο επίπεδο.
Οι ειδικές θέσεις στάθμευσης σημαίνονται επί εδάφους και επί στύλου με το Διεθνές Σύμβολο Πρόσβασης.

Άρθρο 8
ΤΕΛΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

1.− Από τη δημοσίευση της παρούσας απόφασης όλοι οι φορείς (Ο.Τ.Α. α΄ και β΄ βαθμού, Οργανισμοί Κοινής Ωφελείας κ.λπ.) που παρεμβαίνουν με προγράμματα στους κοινόχρηστους χώρους κυκλοφορίας πεζών οφείλουν να εφαρμόζουν τις προβλεπόμενες από την παρούσα προδιαγραφές και να διευκολύνουν τη μετακίνηση των εγκαταστάσεών τους κατά την εκτέλεση έργων ανάπλασης κοινοχρήστων χώρων.
2.− Η με αρ. 52488/16−11−2001 απόφαση Υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (ΦΕΚ 18Β’ 15−1−2002) καταργείται.

Άρθρο 9
Η ισχύς της παρούσας απόφασης αρχίζει από τη δημοσίευση της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Η απόφαση αυτή να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως μαζί με συνοδεύοντα οκτώ (8) σχέδια.

Αθήνα, 28 Δεκεμβρίου 2009

H ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ

Το παραπάνω κείμενο αναδημοσιεύθηκε από τον ιστοχώρο disabled.gr

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Σαν βγω απ'αυτή τη φυλακή..*




*Τον συνοδευτικό τίτλο της φωτογραφίας με την ράμπα,τον δανείστηκα από το τόσο αντιπροσωπευτικό -για μένα-και όχι μόνο,αγαπημένο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου''Δημοσθένους λέξις''

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Οναρ γαρ..

Πάλευε με τα όνειρα της…
Σχημάτιζε τις λέξεις σαν νάταν κομμάτια από ένα πάζλ,χωρίς γωνίες,αλλά γεμάτο αγωνίες.
''To καρότσι μου δε χωρά πουθενά''επανέλαβε.
Ήταν το σύνθημα για να μπορέσει να ανοίξει την πόρτα που της αντιστεκόταν ακόμα.
Τι παράξενο!
Η μοναδική πόρτα που άνοιγε μόνο από μέσα-κάποιος άλλος κρατούσε τα κλειδιά-αυτό ήταν βέβαιο, κι’αυτή δεν μπορούσε να κάνει τίποτα,απ’το να επαναλαμβάνει το σύνθημα και να περιμένει.
Για την επόμενη στάση λοιπόν,ας προετοιμαζόταν ανάλογα να περιφέρει τον εαυτό της προς άγραν επιτυχίας,στους διάφορους οίκους ανθρώπινης ενοχής.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Το αυγό του φιδιού

Δανείστηκα τον τίτλο αυτής της ανάρτησης από την ομώνυμη ταινία του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
Εδώ και αρκετό καιρό με απασχολεί το θέμα της ράμπας που όπως είχα γράψει σε άλλη προηγούμενη ανάρτηση μου,είχα τοποθετήσει στην είσοδο της πολυκατοικίας που διαμένω για να γίνει προσβάσιμη.Η φίλη του μπλογκ Αικατερίνη Τεμπέλη με το ενδιαφέρον της μου έδωσε το έναυσμα να επανέλθω στην ιστορία της ράμπας.Οχι πως κάποια στιγμή δε θα τόκανα απλά το καθυστερούσα για δύο λόγους.Ο πρώτος ήταν ότι όσο και να περίμενα ή νάμουν προετοιμασμένη για αντιδράσεις είναι τελείως διαφορετικά να βρεθείς στη θέση ενός διωκόμενου ανθρώπου.Τότε όλα ή σχεδόν όλα ανατρέπονται μέσα σου αλλά και γύρω σου,συναισθήματα,πιστεύω εμπιστοσύνη ..και χρειάζεσαι χρόνο να ''απορροφήσεις''τόσες αλλαγές και να τις αποδεχτείς να τις επεξεργαστείς.
Τώρα μπορώ να καταλάβω ακόμα και την υπεράσπιση ενός ανθρώπινου δικάιώματος με την ίδια σου τη ζωή.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι ήθελα να ''αποστασιοποιηθώ''όσο αυτό είναι εφικτό και να παρατηρήσω να περιγράψω πιο ψύχραιμα όσα συνέβησαν όχι σαν άμεσα αλλά σαν έμμεσα ενδιαφερόμενη.
Πάντα πίστευα πως η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει με προκατάληψη τα άτομα με αναπηρία.Αυτή ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσα.Προκατάληψη.Και απέφευγα συστημαικά και συνειδητά την πολυχρησιμοποιούμενη λέξη ''ρατσισμός''.Ομως μετά τα όσα διαδραματίστηκαν και ακόμη δεν έχουν λάβει τέλος σε σχέση με την τοποθέτηση της ράμπας,λέω πια με βεβαιότητα ότι η ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα ρατσιστική και συντηρητική.Και βέβαια απίστευτα υποκριτική.Είμαι σίγουρη ότι οι ένοικοι της πολυκατοικίας που με απείλησαν φώναζαν και ωρύονταν χτυπώντας με γροθιές την εξώπορτα του διαμερίσματος μου,που μέσα στην υστερία τους χρησιμοποιούσαν γελοίες δικιολογίες ,όπως π.χ.ότι κινδυνεύουν οι περιουσίες τους από τη ράμπα,ότι δεν..μπορούν να τη διαβούν με..τακούνια ,ότι..ότι..ότι..,θάναι διαχρονικά οι ίδιοι που σε μια άλλη εποχή θάταν οι καταδότες με την χαρακτηριστική μαύρη κουκούλα στην Κατοχή, ή μέλη της Κου κουξ κλαν που με χαρά και ευχαρίστηση θα καίγαν θα σκοτώναν.Αρκεί να εξαφανίζαν ότι το..ενοχλητικό. Κρυμμένοιόμως πάντα καλά κάτω από στολές,μάσκες ή φορεσιές-όπως στη σημερινή εποχή -των ευυπόλυπτων και υπεράνω πάσης υποψίας πολιτών.
Μεγάλη και βαθύτατη η κρίση της ελληνικής κοινωνίας με το είδωλο της νάναι ένας σπασμένος σε πολλά κομμάτια καθρέφτης που το παζλ της επανασυγκόλησης του γίνεται με τα κομμάτια του να τοποθετούνται λανθασμένα,ώστε το πρόσωπο που καθρεφτίζεται νάναι τρομακτικά και αποκρουστικά παραμορφωμένο.Να΄απέχει πολύ από αυτό που εννοούμε ΑΝΘΡΩΠΟ.. Αλλοίμονο μας..

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Διαφορετικό

Διαφορετικό/
Καμμία σχέση με το όλον/
Ελλειπτικό/
Οσο η διάρκεια της τροχιάς γύρω από τον εαυτό της,
ή γύρω από τους άλλους/
Ανάλογο, ή μάλλον αντιστρόφως ανάλογο/
Σε σχέση με το όμοιο,το ίδιο το απαράλλαχτο/
Μοναδικό,ξεχωριστό/
Ισως και γι'αυτό ανόμοια αποδεκτό από το σύν(ολο).

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Απολογισμός-Καινούργιος χρόνος-και η ιστορία μιας ράμπας

Συνήθως,όταν πλησιάζει το τέλος μιας χρονιάς και ετοιμαζόμαστε για τον ερχομό της επόμενης,παρατηρείται''συνωστισμός''από συνεχείς αφίξεις τραίνων-μνήμης στη σκέψη μας φορτωμένων με γεγονότα που συνέβησαν και σημάδεψαν περισσότερο ή λιγότερο τις ζωές μας και τις ζωές των γύρων μας.Τότε είτε το θέλουμε είτε όχι μπαίνουμε στη διαδικασία του απολογισμού.Φέτος παρ'όλη την επιμονή των σκέψεων μου,αντιστάθηκα δε θέλησα να κάνω απολογισμούς,ένοιωσα όμως την ανάγκη ή ίσως και λίγο ερήμην μου βρέθηκα στον χώρο των συγκρίσεων.Ετσι μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω την αντιφατικότητα μέρους της ελληνικής κοινωνίας να επισημάνω κάποιες αμυδρά βελτιωμένες συμπεριφορές προς τους ανθρώπους με αναπηρία,αλλά και να σοκαριστώ από την αγριότητα και την επιθετικότητα που κρύβει καλά στα σπλάχνα της και την ξερνά μόλις θιγούν τα κακώς κείμενα της.
Παραμονές των γιορτών κινήθηκα περισσότερο με το αναπηρικό αμαξίδιο μου στους δρόμους και τα μαγαζιά.Αυτό που παρατήρησα μα και εισέπραξα ήταν ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό σε σύγκριση με άλλες χρονιές,οι άνθρωποι ήταν πιο ευγενικοί και εξοικιωμένοι με την εικόνα της αναπηρίας.Στους δρόμους τα πιο πολλά αυτοκίνητα σταματούσαν να περάσουμε,ενώ στο ταμείο πιστεύοντας ότι περιμένω τη σειρά μου,δεν μπαίναν αυθαίρετα και αγενώς μπροστά μου.Παλιότερα τέτοια θετικά δείγματα δεν υπήρχαν και γι'αυτό ξεχώρισε και φάνηκε αυτή η διαφορά.Αντίθετα στην πολυκατοικία που μένω-όπως είχα προαναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση μου-,αρχές του Δεκέμβρη τοποθέτησα ράμπα στην είσοδο για την προσβάσιμη μετακίνηση μου.Το αποτέλεσμα ήταν πως μέχρι τις ημέρες των γιορτών οι ένοικοι μου είχαν κηρύξει ''πόλεμο''.Φωνές,απειλές,εκβιασμοί''με το γάντι''και άλλες διάφορες εκδήλώσεις τέτοιου τύπου..βέβαια η ράμπα παραμένει ακόμη εκεί..και θα παραμείνει γιατί είναι η έμπρακτη απόδειξη ενός βασικού ανθρώπινου δικαιώματος και η παρουσία της συμβολίζει και την υπεράσπιση ατομικών ελευθεριών.
Ετσι η ιστορία της ράμπας δεν συνοδεύτηκε με την χρυσόσκονη των παραμυθιών των γιορτών.Ομως στην εκδήλωση -αφιέρωμα που είχαμε στον Γιάννη Ρίτσο τα λόγια του που διάβασα από το καπνισμένο τσουκάλι τάνοιωσα τόσο πολύ και τα βρήκα τόσο μα τόσο επίκαιρα..Παραθέτω παρακάτω αυτό το απόσπασμα από την ποιητική του συλλογή:

.. '' Τότες βγάζαν λόγους στις ξύλινες εξέδρες, στα μπαλκόνια, φωνάζαν τα ραδιόφωνα,
ξανάλεγαν τους λόγους, Πίσω απ' τις σημαίες κρυβόταν ο φόβος, μέσα στα τύμπανα
αγρυπνούσαν οι σκοτωμένοι. Κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα. Οι σάλπιγγες μπορεί
να δίναν το ρυθμό στα βήματα, δε δίναν το ρυθμό στη καρδιά. Ψάχναμε το ρυθμό.
Εμείς αγρυπνούσαμε, μαζεύαμε τη σκόρπια βουή των δρόμων, μαζεύαμε τα σκόρπια
βήματα, βρίσκαμε το ρυθμό, τη καρδιά τη σημαία. Λοιπόν δεν είναι ανάγκη να φωνάξω
για να με πιστέψουν, να πουν:" Όποιος φωνάζει έχει το δίκιο". Εμείς το δίκιο το 'χουμε
μαζί μας και το ξέρουμε. Κι όσο σιγά κι αν σου μιλήσω, ξέρω πως θα με πιστέψεις.
Συνηθίσαμε στη σιγανή κουβέντα στα κρατητήρια, στις συνεδριάσεις, στη συνωμοτική
δουλειά της κατοχής. Συνηθίσαμε στα μικρά σταράτα λόγια πάνω απ' το φόβο και πάνω
απ' τον πόνο. Ημέρα, ώρα, σύνθημα, στις τρομερές μουγκές γωνιές της νύχτας, στις
διασταυρώσεις του χρόνου που μια στιγμή τις φώτιζε ο προβολέας του μέλλοντος.
Βιαστικά λόγια, μια μικρή περίληψη της ζωής, τα κύρια σημεία μονάχα, γραμμένα
στο κουτί των τσιγάρων ή σ' ένα τόσο δα χαρτί κρυμμένο στο παπούτσι ή στο στρίφωμα
του σακακιού μας. Ένα μικρό χαρτί σαν ένα μεγάλο γεφύρι πάνω απ' το θάνατο.
Α, βέβαια όλα τούτα θα πουν, δεν είναι τίποτα. Όμως εσύ αδερφέ μου ξέρεις πως από τούτα
τα απλά λόγια , από τούτες τις απλές πράξεις, από τούτα τα απλά τραγούδια μεγαλώνει
το μπόι της ζωής, μεγαλώνει ο κόσμος, μεγαλώνουμε...''