Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Περιμένοντας τις Αλκυονίδες μέρες...

Το λεγόμενο εορταστικό δωδεκαήμερο τελειώνει αύριο με τα Θεοφάνεια,μια μέρα που έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα.
Θα αποχαιρετήσω λοιπόν αυτή την περίοδο με έναν από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς μας πεζογράφους τον αγαπημένο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη,ο όποίος μέσα από μια σειρά διηγημάτων περιγράφει μοναδικά με τον ιδιότυπο ,λιτό αλλά και ταυτόχρονα ποιητικό του λόγο τον παραδοσιακό τρόπο που γιορτάζονταν αυτές οι μέρες.Μεταφέρω ένα απόσπασμα από το γνωστό διήγημα του''Η Σταχτομαζώχτρα''.Το αφιερώνω στον Οδοιπόρο,γιατί με τον όμορφο τρόπο προτροπής του σκέφτηκα αυτή την ανάρτηση,αλλά και στην Λυγερή ευχόμενη να νοιώσει όμορφα στο ''στέκι''μας.




'' Κραταιός και βαρύπνοος ο βορράς,''χιονιστής'',εφύσα κατά τας παραμονάς της αγίας ημέρας.Αι στέγαι των οικιών ήσαν κατάφορτοι εκ σκληρυνθείσης χιόνος.Τα συνήθη παίγνια των οδών και τα χιονοβολήματα έπαυσαν.Ο χειμών εκείνος δεν ήτο φιλοπαίγμων.Από των κεράμων των στεγών εκρέμαντο ως ώριμοι καρποί σπιθαμιαία κρύσταλλα,τα οποία οι μάγκαι της γειτονιάς δεν είχον πλέον όρεξιν να τρώγουν.
Την εσπέραν της 23,ο Γέρος είχεν έλθει από το σχολείον περιχαρής,διότι από της αύριον έπαυον τα μαθήματα.Πριν ξεκρεμάση τον ''φύλακα'' από της μασχάλης του,ο Γέρος πεινασμένος ήνοιξε το δουλάπι,αλλ'ουδέ ψωμόν άρτου εύρεν εκεί. Η γραία είχεν εξέλθει,ίσως προς ζήτησιν άρτου.Η ατυχής Πατρώνα εκάθητο ζαρωμένη πλησίον της εστίας,αλλ'η εστία ήτο σβεστή.Εσκάλιζεν την στάκτην,νομίζουσα εν τη παιδική αφελεία της(ήτο μόλις τετραετές,το πτωχόν κοράσιον)ότι η εστία είχε πάντοτε την ιδιότητα να θερμαίνη,και άς μη καίη.Αλλ'η στάκτη ήτο υγρά.Σταλαγμοί ύδατος,εκ χιόνος τακείσης ίσως διά τινος λαθραίας και παροδικής ακτίνος ηλίου, είχον ρεύσει δια της καπνοδόχου.Ο Γέρος, όστις ήτο επταετής μόλις,έτοιμος να κλαύση διότι δεν εύρισκε ψιχίον τι προς κορεσμόν της πείνης του,ήνοιξε το μόνον παράθυρον,έχον τριών σπιθαμών μήκος.Ο οικίσκος όλος,χθαμαλός,ημιφάτνωτος με είδος σοφά,είχεν ύψος δύο ίσως οργυιών από του εδάφους μέχρι της οροφής.
Ο Γέρος ανεβίβασε σκαμνίον τι επί του λιθίνου ερείσματος τού παραθύρου,ανέβη επί του σκαμνίου,εστηρίχθη δια της αριστεράς επί του παραθυροφύλλου,ανοικτού,εστηλώθη μετά τόλμης προς την οροφήν,ανέτεινε την δεξιάν,και απέσπασεν έν κρύσταλλον,εκ των κοσμούντων τούς''σταλαγμούς''της στέγης.Ήρχισε νά τό εκμυζά βραδέως και ηδονικώς,καί έδιδε καί είς την Πατρώνα νά φάγη.Επείνων τα κακόμοιρα.''


Από μεθαύριο με ανυπομονησία θα προσβλέπω στον ερχομό των Αλκυονίδων ημερών,ουσιαστικά,μεταφορικά , συμβολικά και ελπίζω ναρθούν και φέτος, να μην τους φοβίσει το τόσο σκοτάδι γύρω μας και γίνει τότε ότι και στο θ.έργο του Μπέκετ ''Περιμένοντας τον Γκοντό''΄.

16 σχόλια:

Eleni Karasavvidou είπε...

Πυκνό κι ευαίσθητο! Θυμίζεις Σεφέρη όταν λέει το μόνο που μπορούν να κάνουν τα φτερά μας είναι να δροσίζουν την φρίκη... Από τον 15χρονο στον 20 χρονο,΄Από την Κούνεβα στη Γάζα κι από κει πίσω στην Αθήνα...

Ανώνυμος είπε...

Τον περίμενα αυτόν τον Παπαδιαμάντη ... τον περίμενα... όχι όμως και με προσωπική αφιέρωση... Σε υπέρ ευχαριστώ Φανή μου, είναι υπέροχα συγκινητικό και ανθρώπινο.

Χρόνια πολλά για την γιορτή σου, με λίγο περισσότερο φως για τον κόσμο σου/μας.

Ας μη ξεχνάμε ότι το φως όσο και να δώσουμε από αυτό... ποτέ δεν χάνουμε τίποτα... αλλά φωτίζουμε τον χώρο και φυσικά τους Ανθρώπους.

Πολλά Φιλιά περιμένοντας τις Αλκυονίδες Ελπίδες...

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Φανούλα μου ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !
( μόλις 'έμαθα το όνομά σου γιατί συνηθίζω σε σελίδες όπως η δική σου, αξιόλογες ,να διαβάζω και τους σχολιαστές .
Πολύ σε ευχαριστώ καλή μου για την μοιρασμένη αφιέρωση.
Τι αξεπέραστος ο Παπαδιαμάντης έ?
Παρ' όλο τον αρχαΐζοντα λόγο του, είναι τόσο ζωντανός ο λόγος του ,τόσο γλαφυρός, τόσο λυρικός τόσο μεστός περιεχομένου. Ποιός να τολμήσει να τον μεταφράσει ,που για να τον αποδώσει θα πρέπει να είναι από Παπαδιαμάντης κι απάνω.
Υπάρχει ???
Χρόνια Πολλά καλή μου, κάθε χρόνο και καλύτερα για σένα επί παντός.
Με αγάπη και ιδιαίτερη εκτίμηση
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Καλησπέρα Ελένη μου

Με τιμάς μ'αυτό που λες.Οσο μπορούμε να κινούμε τα φτερά μας ας το κάνουμε,όσο μπορούμε να αντιστεκόμαστε στο σκοτάδι,τη βία το αίμα.
ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΖΩΗ

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Αγαπητέ μου Οδοιπόρε

Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
Φυσικά και σου ανήκει η αφιέρωση,αφού με την προτροπή σου,μούδωσες και την ιδέα να αναρτήσω τον μοναδικό Παπαδιαμάντη.
Πόσο δίκιο έχεις σ'αυτό που γράφεις για το ''φως''.Οσο κι αν λείπει από γύρω μας ας το αποζητάμε μέσα μας,κι'ας το μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους γύρω μας.Η εποχή μας και μεις τόχουμε τόση ανάγκη...

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Αγαπημένη Λυγερή,

Με συγκινούν τα λόγια που μου γράφεις.Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές για τη γιορτή μου.
Πράγματι ο Παπαδιαμάντης είναι αξεπέραστος.Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί τον ονόμασαν Ντοστογιέφσκι των ελληνικών γραμμάτων.
Και παρά την αρχαίζουσα γλώσσα που χρησιμοποιεί η ποίηση και η αλήθεια της γραφής του αποκαλύπτεται εν είδει πνευματικού φωτός στους/στις αναγνώστες/αναγνώστριες του.
Νάσαι καλά Λυγερή μου.

κόκκινο μπαλόνι είπε...

Χρόνια σας πολλά αγαπητή!
Και ελπίσω να εισακουστήτε και να έρθουν οι Αλκυονίδες. Εδώ πάντως η συννεφιά καλά κρατεί.
Καλημέρες

anepidoti είπε...

Φανούλα, χρόνια πολλά και φωτεινά!
τώρα έμαθα και το όνομά σου,
λίγο καθυστερημένα..
δεν πιστεύεις τι χαρά μούδωσε ο σκιαθίτης,
χρόνια είχα να δω την γραφή του,
τι χρόνια, απ' την εφηβεία, τότε είχα διαβάσει παπαδιαμάντη,
πολύ με συγκίνησες ...πολύ!
νάσαι καλά!

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Σας ευχαριστώ αγαπητή μου.
Αν και εδώ βρέχει ολημερίς σήμερα, με τη συνοδεία έντονου κρύου παρ'όλα αυτά,συνεχίζω να περιμένω τις Αλκυονίδες μέρες.Δε μπορεί θα τον βρούν το δρόμο στο βορρά...

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

:)Σε ευχαριστώ πολύ Ανεπίδοτη για τις ευχές σου.Χαίρομαιπου σε ευχαρίστησε το κείμενο του Παπαδιαμάντη.Τον είχα διαβάσει και γω στα παιδικά αλλά και στα εφηβικά μου χρόνια και με γοήτευαν τόσο η γραφή του όσο και οι ήρωες του.Ασε που έχω συνδέσει τα Χριστούγεννα με τα ανάλογα διηγήματα του.Και στ'αλήθεια ένοιωσα συγκίνηση που μέσα από δω μοιραστήκαμε την ευχαρίστηση ενός αγαπημένου συγγραφέα.Γιατί αξίζει διπλά να νοιώθεις και να μοιράζεσαι τα ίδια συναισθήματα που σου γεννάν λογοτεχνικά κείμενα ,όπως έγινε και μαζί σου.
Και συ νάσαι καλά,νάχεις ένα όμορφο βράδυ.

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης είπε...

Φανούλα,
Δεν πάω καλά με τις γιορτές και συχώρα με. Έστω λοιπόν και αργοπορημένα, σου εύχομαι το καλύτερο.

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

:)Δε πειράζει Παναγιώτη,οι γιορτές είναι η αφορμή,η θύμηση των άλλων ημερών των καθημερινών -που λέμε-έχει εξίσου σημασία,οπότε ας μη σταθούμε στους τύπους.:)
Νάσαι καλά και νάχεις μια δημιουργική και με έμνευση χρονιά.

κόκκινο μπαλόνι είπε...

Ήρθαν φιλενάδα....είναι πλέον γεγονός! Από χτες λάμπει ο ήλιος, αν και μας έχει ταράξει ο αέρας

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

:)Καλησπέρα καλή μου φίλη,

Χαίρομαι που μούγραψες λέγοντας μου την ευχάριστη είδηση πως οι πολυαναμενόμενες, και αγαπημένες ηλιόλουστες μέρες των Αλκυονίδων μας ήρθαν,και θάθελα τόσο να μείνουν όσο το δυνατόν περισότερο!Εδώ αέρα δεν έχουμε ,όμως έχουμε ακόμα έντονο κρύο.
Φιλιά από Θεσσαλονίκη

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Μια καλημέρα να σου πω με αγάπη και φιλία.
Την επομένη ,ανάρτηση σε παρακαλώ να δώ, διψώ να σe διαβάζω.
http://ligery.pblgs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Αγαπημένη Λυγερή καλησπέρα,

Οταν μπήκα για να γράψω την καινούργια μου ανάρτηση,βρήκα το σχόλιο που μου άφησες:)
Πόσο με τιμάν τα λόγια που λες,όπως και η φιλία σου.
Σου γράφω μόλις ανέβασα τη νέα ανάρτηση,οι σκέψεις μας για τον χρόνο της συνέπεσαν
Σου στέλνω την αγάπη μου