Θ’ανταμώσουμε,
στις τραυματισμένες ράμπες της νιότης μας
συνεχίζοντας τη πορεία
που διάβρωσε η μοίρα ,
με το ενωτικό χαμόγελο της αγάπης
και τα χαρακωμένα χέρια σφιχταγκαλιασμένα
να κυλούν τις ρόδες του χρόνου
και σαν φτάσουμε αντάμα
στο λόφο με τις πράσινες καμέλιες
και τα’άγουρα σταφύλια ,
θ’ατενίσουμε
με το ίδιο φωτεινό βλέμμα το μέλλον,
που θα μοιάζει
σαν νούφαρο που άνθισε
στην άκρη ενός γκρεμού.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 σχόλια:
δεν ήξερα αυτή σου την πλευρά...
ξαφνιάστηκα παραπάνω από ευχάριστα!
υπέροχο! όμορφες και κοφτερές λέξεις,
αισιόδοξο μέσα από διαδρομή πόνου!
πανέμορφο!
σε φιλώ, γλυκειά μου!
Μ'αρεσε αυτή η πορεία ζωής...ρεαλιστική και αισιόδοξη!Όμορφες εικόνες ,όπως και η ζωή με τις εναλλαγές της!Και αυτός ο πληθυντικός ,φανέρωμα και ανάγκη της ψυχής σου!!Σου εύχομαι να συνεχίσεις να ατενίζεις με φωτεινό βλέμμα το μέλλον και να μην ξεχνας πως αυτο που υπάρχει είναι το φως ,το σκοταδι έρχεται μόνο οταν τραβάμε τις κουρτίνες...Υπέροχο ,Απροσπέλαστη πόλη,απόσταγμα ψυχής!!!
Σε ευχαριστώ Ανεπίδοτη.Με τιμά να διαβάζω αυτά τα λόγια από έναν άνθρωπο με τόσο δυνατή''πένα'',σκέψη και γραφή όπως εσύ.
Η ποίηση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου,ίσως τον σημαντικότερο...και αυτό το ποίημα είναι από τα αγαπημένα μου.
Σε φιλώ καλή μου,Καλό βράδυ
Πορεία ζωής Κατερίνα όπως το είπες...
Πάντα αναζητούμε το φως,αλλά πολλές φορές βρισκόμαστε στο ''σκοτάδι,που όπως πολύ εύστοοχα λες ''το σκοτάδι έρχεται μόνο όταν τραβάμε τις κουρτίνες''...
Δε φαντάζεσαι πόσο παραστατικά το είπες και πόσο με άγγιξε.
Σε ευχαριστώ για την ευχή σου.Είθε...
Νάχεις ένα όμορφο βράδυ Κατερίνα.
Διδάσκομαι απ' την αισιοδοξία σου. Είναι μάθημα ζωής για μένα.
Η Αντάμωση, το σμίξιμο μέσα από την πορεία μιας νιότης που επιμένει ακόμη και με χαρακιές στα χέρια ν' αντιστέκεται στην φθορά του χρόνου του αγύρτη.
Αλφάδι η ματιά σ' εκείνο το κυκλάμινο ανάμεσα στα βράχια ,να το τυλίξει σ΄ ένα βλέμμα με χαμόγελο και κείνο μες το καταχείμωνο ν' ανθίσει.....
Υπέροχη σε βρίσκω
http://lygeri.pblogs.gr
http://ligery.pblogs.gr
Οταν έγραψα αυτό το ποίημα Παναγιώτη,όντως υπήρχε αισιοδοξία,όπως και διάθεση συλλογικότητας με προορισμό...
Σου στέλνω την καλημέρα μου.
Πανέμορφος ποιητικός ο λόγος σου μα και τόσο τρυφερός Λυγερή μου...ένοιωσες τόσο το ποίημα και μένα...
Σε ευχαριστώ.
Την καλημέρα μου,σε φιλώ
τι ωραίες που είναι αυτές οι συμπορεύσεις...
όταν τα μάτια γύρω σου φωτίζονται από ελπίδα και χαρά!
Μου έχουν λείψει! Τώρα τελευταία βλέπω μόνο φόβο και τον νιώθω κι εγώ.
Η αλήθεια κόκκινο μπαλόνι μου είναι ότι τους τελευταίους μήνες ένα πέπλο σκοτεινιάς και φόβου απλώνεται,και μας επηρεάζει γιατί τα ''χτυπήματα''είναι απανωτά,και αναρωτιόμαστε που θέλουν όχι να οδηγήσουν,αλλά να καταλήξουν..
Ας αντισταθούμε σε όλα αυτά με την πίστη και τον αγώνα,πως ''στην άκρη ένός γρεμού κάτι θ'ανθίσει΄΄...
σε φιλώ.
Και κάπως έτσι είναι η ζωή...
Σαν νούφαρο που άνθισε στην άκρη ενός γκρεμού...
Υπέροχο καρδιά μου...
Καλά να περάσεις τις μέρες αυτές.
Οπως το λες καλέ μου Οδοιπόρε
πολλές φορές έτσι μοιάζει η ζωή,να ανθίζει σαν λουλούδι στην άκρη του όποιου γρεμού,και είναι τότε που την εκτιμούμε πιο πολύ.
Σε ευχαριστώ.
Σου εύχομαι ένα όμορφο τριήμερο
φιλάκια
Καλημέρα και καλή Σαρακοστή.
Θα συμβάλεις και συ στην μαζική κινητοποίηση υπέρ της βωσιμότητας των Δομών για την Ψυχοκοινωνική αποκατάσταση των ψυχικά πασχόντων ???? Είναι αρκετή η ανάρτηση του καλέσματός τους στην σελίδα σου , μέσα από τον ΠΗΓΑΙΜΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
http://ligery.pblogs.gr
Αγαπημένη Λυγερή,
Εννοείται,πάραυτα πάω να κάνω τη σχετική ανάρτηση.
Δημοσίευση σχολίου