Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Σέλμα Αλαμπάμα 1965- Θεσσαλονίκη 2008

'' Η φυλακή δε θα μ'εμποδίσει να συνεχίσω....
θα συνεχίσω να προχωράω
θα συνεχίσω να μιλάω
τίποτα δε θα εμποδίσει την πορεία μου προς την ελευθερία''


Προ ημερών σε ένα από τα κρατικά κανάλια( Νετ), προβλήθηκε μια ταινία που βασιζόταν σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα και διαδραματιζόταν στη Σελμα της Αλαμπάμα στην Αμερική του'65,τότε που πρωτοαποκτούσαν το δικαίωμα ψήφου οι νέγροι .Στη διάρκεια της ταινίας ακούστηκαν πολλές φορές οι παραπάνω στίχοι του τραγουδιού.
Παρ ότι χρονικά η απόσταση από το '65 είναι μεγάλη,σχεδόν 43 ολόκληρα χρόνια,και παρ όλο που η ταινία αφορούσε τον αποκλεισμο,την καταπίεση και την βία που αντιμετώπιζε μια άλλη κοινότητα ανθρώπων,βρήκα πολλά κοινά σημεία και στους στίχους αυτού του τραγουδιού μα και στην αποκλεισμένη ,καταπιεσμένη ζωή που υφίστανται οι άνθρωποι με αναπηρίες στην Θεσσαλονίκη,στην Ελλάδα του 2008.
Βέβαια οι μορφές βίας διαφέρουν.Εκεί η βία ήταν έκδηλη,φανερή και στηνόταν απέναντι τους.Εδώ σε μας,
είναι ύπουλη,υπόγεια και καμουφλαρισμένη, με πολλά προσωπεία......άρα και πιο επικίνδυνη....
Κάθε εποχή έχει,δημιουργεί τους εξοστρακισμένους,τους αποκλεισμένους της.Είναι δυστυχώς μια θλιβερή διαπίστωση.Κάποτε και η γυναίκα εθεωρείτο res,και ακόμα σε πόσες χώρες υπολείπεται των ανθρωπίνων δικαιωμάων της.Απο κει ξεκινήσαμε και ακόμα έχουμε μακρύ δρόμο να διανύσουμε μπροστά μας. Οι πρώτοι αιώνες είναι δύσκολοι........

2 σχόλια:

Eleni Karasavvidou είπε...

Λόγος πανέμορφος και πυκνός! Να σαι πάντα καλά και ΠΑΡΟΥΣΑ!!

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Σε ευχαριστώ Ελένη μου.
Με συγκινούν τα λόγια σου,αλλά και μου δίνουν δύναμη για να συνεχίσω σ'αυτή την ακανθώδη και άγρια ελληνική πραγματικότητα,την τόσο αφιλόξενη.