Παραολυμπιακοί αγώνες

Οταν ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες,το κλίμα ήταν βαρύ λόγω του ζητήματος του Θιβέτ,του σκανδάλου του ντόμπινγ,αλλά και του πολέμου στην περιοχή του Καυκάσου,την έναρξη του οποίου κανόνισαν οι μεγάλοι του κόσμου,να συμπέσει με την έναρξη της τελετής των αγώνων.Ετσι, για να δώσουν και τη χαριστική βολή σ'αυτό που συμβόλιζαν στην αρχαιότητα.Τότε που όσες μέρες διαρκούσαν ,κάθε πολεμική πράξη σταματούσε,και οι συμμετέχοντες αθλητές αγωνίζονταν να ξεχωρίσουν βασιζόμενοι μόνο στις φυσικές τους δυνάμεις.
Εύλογα λοιπόν τέθηκε το δίλημμα αν άξιζε μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα που σε τίποτα δεν θύμιζε το νόημα των αρχαίων η παλαιότερων Ολυμπιακών αγώνων,να ακολουθήσουν οι Παραολυμπιακοί αγώνες(οι ολυμπιακοί αγώνες δηλ.των αθλητών με αναπηρίες).Μου θύμιζε το δίλημμα που παλαιότερα υπήρχε πολλές φορές σε πολιτικές η κοινωνικές ομάδες:''άραγε να αλλάξουμε την κατάσταση μέσα από τους θεσμούς του συστήματος η να αγωνιστούμε εκτός αυτού με γνώμονα τα δικά μας πιστεύω''? Από την άλλη πλευρά όμως η ανθρώπινη κοινότητα των πολιτών με αναπηρίες,είναι μία εξαιρετικά αποκλεισμένη κοινότητα,παρεξηγημένη (μια και γύρω από αυτήν υπάρχει άγνοια αλλά και μπόλικος ρατσισμός και προκατάληψη),που οδηγεί και σε λάθος προς αυτήν συμπεριφορές και αντιμετώπιση.Ετσι η ευκαιρία που της δινόταν μέσα από τους Παραολυμπιακούς αγώνες,ήταν ότι με την παγκόσμια προβολή και παρουσίαση τους κυρίως από τους τηλεοπτικούς σταθμούς πολλών χωρών,οι αγωνιζόμενοι αθλητές/αθλήτριες θα είχαν την ευκαιρία μέσα απο την συμμετοχή τους να δώσουν πολύ δυνατά και ανατρέψιμα μηνύματα,σε σχέση με τα αρνητικά στερεότυπα που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους με αναπηρίες.
Οπου συνήθως τους τοποθετούν σε βάθρο η σε βάραθρο,όχι όμως ισότιμα κοντά η πλάι τους......
Αυτό που παρατήρησα κατά την μετάδοση των αγώνων από την ελληνική κρατική τηλεόραση αυτή τη φορά,ήταν ότι αναβαθμίστηκε ο λόγος και ο τρόπος που μιλούσαν οι παρουσιαστές για τους/τις αθλητές/αθλήτριες με αναπηρίες.Στους προηγούμενους παραολυμπιακούς του 2004 ,π.χ.,κυριαρχούσε η νοοτροπία άρα και η έκφραση ΄΄αυτά τα άτομα με τα τεράστια ψυχικά αποθέματα....'',χωρίς να τονίζεται η αθλητική τους ιδιότητα.Αλλά και χωρίς να σκέφτονται πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε αποθέματα ψυχικής δύναμης απλά δεν χρειάστηκε να τα χρησιμοποιήσουν όλοι.
Τ α συναισθήματα που μου δημιούργησαν οι φετινοί αγώνες πολλά και δυνατά.Ενοιωσα περήφανη και συγκινημένη πολλές φορές κυρίως όταν παρατηρούσα σε κοντινά πλάνα πρόσωπα αθλητών/αθλητριών,γιατί όντως έβλεπα πρόσωπα αθλούμενα εκείνη την ώρα που δεν είχαν καμμιά σχέση με την εικόνα του ΄΄στερεότυπου μίζερου και ανίκανου ανάπηρου'' που μας πλασάρουν χρόνια τώρα.Ενα ακόμα μήνυμα που μου δίναν αυτά τα πρόσωπα ήταν της παγκοσμιότητας με την έννοια της οικουμενικότητας.Χαιρόμουν το ίδιο και καμάρωνα για την αθλήτρια από το Μαρόκο η από την Βραζιλία την Ελλάδα η τον Καναδά.
Και εύχομαι πραγματικά η διαφορετικότητα να κάνει και την διαφορά.
Παρότι ήδη πέρασαν σχεδόν δύο εβδομάδες από την λήξη των Παραολυμπιακών,και ίσως φανεί αργοπορημένη και εκτός επικαιρότητας η ανάρτηση αυτή(με την τρέχουσα έννοια που δίνουμε στην εποχή μας στη λέξη επικαιρότητα εννοώ),όμως συνειδητά ήθελα να διαπιστώσω αν και με το πέρασμα των ημερών άρα και την συγκινησιακή αποφόρτιση,θα έγραφα τα ίδια που σκεφτόμουν εκείνες τις μέρες και τελικά είδα πως αυτό έγινε.

Αυτοκίνητα και Ράμπες.....

Κάποια γράμματα στη σειρά και κάποιοι αριθμοί που ακολουθούν,άραγε πόση δύναμη έχουν να σου δυσκολέψουν τη ζωή;κι'όμως...όταν άποτελούν την πινακίδα ενός αυτοκινήτου που ο ασυνείδητος οδηγός του παρκάρει πάνω σε ράμπες και κλείνει έτσι το πέρασμα, τη δίοδο σε ανθρώπους που χρησιμοποιούν αναπηρικό κάθισμα στις μετακινήσεις τους τότε ναι σου δυσκολεύουν τη ζωή.......!
Γωνία της παραλιακής Μ.Αλεξάνδρου με Κοσμά Αιτωλού( Θεσσαλονίκη) τα αυτοκίνητα που παρκάρουν μπροστά η και πάνω στη συγκεκριμένη ράμπα διαδέχονται το ένα το άλλο.Οι γύρω μαγαζάτορες ισχυρίζονται ότι όσες φορές και αν έχει έρθει η τροχαία και έχει''γράψει'' παρκαρισμένα αυτοκίνητα,κάποια άλλα θα έρθουν να αντικαταστήσουν τα προηγούμενα.
Παρ'ότι έχω μερικούς ας τους ονομάσω΄΄ηθικούς ενδοιασμούς''ξεκίνησα να γράφω και να κρατώ αριθμούς πινακίδων από αυτοκίνητα που είναι παράνομα παρκαρισμένα πάνω σε ράμπες.Και εφ'όσον δεν τους πτοεί τίποτα ούτε η τροχαία,να δημοσιοποιώ εδώ στο μπλόγκ στο νετ αυτούς τους αριθμούς .Ετσι κι'αλλιώς κατά κάποιο τρόπο είναι ας πούμε ''το ονοματεπώνυμο τους'' αυτός ο αριθμός, η ένα αναγνωρίσιμο σημείο τους.Και ίσως ,ίσως κάποια στιγμή να νοιώσουν ΄΄αιδώ'',και να ξανασκεφτούν αυτό που κάνουν,είδομεν...

Πολιτισμος,πολιτιστικες εκδηλώσεις πολιτιστικών εκδηλώσεων...

Οργασμός πολιτιστικών εκδηλώσεων. Ολόκληρη η Ελλάδα σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού οργώνεται απ'άκρη σ'άκρη από πολιτιστικές εκδηλώσεις..Πολλά τα διαφημιστικά σπότ όπου με περηφάνια τις προβάλλουν πιστεύοντας πως συμβάλλουν στην αναβάθμιση του πολιτιστικού τοπίου στη χώρα μας.Οι διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις όμως,αποτελούν μόνο το ένα σκέλος αυτού που ονομάζεται πολιτισμός.Γιατί το άλλο -που είναι και το σημαντικότερο είναι η στάση ζωής μας και το σύνολο των συμπεριφορών μας στην καθημερινή ζωή.
Πολύ σωστά είπε ο κ.Βέβηλος(κλινικός ψυχολόγος),ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα προάγει το ατομιστικό άνθρώπινο μοντέλο,και προετοιμάζει αυριανούς ''εγωκεντρικούς'' ενήλικες .
Και όπως σοφά επεσήμανε ο καθηγητής του Α.Π.Θ.κ.Τσολάκης τον οποίο τιμητικά θα ονομάσω''δάσκαλο'' ,''το εκπαιδευτικό μας σύστημα εκπαιδεύει δεν προσφέρει παιδεία,γιατί μόνο με την παιδεία ο άνθρωπος εκτός από μόρφωση προσλαμβάνει ,γνωρίζει και αποκτά και άλλες αξίες που συμβάλλουν στο να γίνει καλύτερος άνθρωπος''.
Στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι ναζί άκουγαν κλασσική μουσική ενώ λίγο πιο πέρα χιλιάδες ανθρώπων καίγονταν στους''φούρνους''η βασανίζονταν.
Και σε αντιδιαστολή θα μεταφέρω τα λόγια του ηθοποιού κ.Μαρκουλάκη ο οποίος έδωσε νόημα και περιεχόμενο σ'αυτό που λέγεται πολιτισμός και εκφράζεται μέσα από πολιτιστική(θεατρική) έκδήλωση-παράσταση.Στο θέατρο τους Χώρα στην Αθήνα στη φετεινή τους παράσταση''Ο Δον Ζουάν στο Σόχο'',
καθιέρωσαν ένα ακουστικό σύστημα το οποίο να περιγράφει το έργο στους θεατές με τυφλότητα.Γιατί όπως είπε το θέατρο και κάθε έκφραση πολιτισμού πρέπει να είναι ανοιχτό σε όλους/όλες χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις..

Σέλμα Αλαμπάμα 1965- Θεσσαλονίκη 2008

'' Η φυλακή δε θα μ'εμποδίσει να συνεχίσω....
θα συνεχίσω να προχωράω
θα συνεχίσω να μιλάω
τίποτα δε θα εμποδίσει την πορεία μου προς την ελευθερία''


Προ ημερών σε ένα από τα κρατικά κανάλια( Νετ), προβλήθηκε μια ταινία που βασιζόταν σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα και διαδραματιζόταν στη Σελμα της Αλαμπάμα στην Αμερική του'65,τότε που πρωτοαποκτούσαν το δικαίωμα ψήφου οι νέγροι .Στη διάρκεια της ταινίας ακούστηκαν πολλές φορές οι παραπάνω στίχοι του τραγουδιού.
Παρ ότι χρονικά η απόσταση από το '65 είναι μεγάλη,σχεδόν 43 ολόκληρα χρόνια,και παρ όλο που η ταινία αφορούσε τον αποκλεισμο,την καταπίεση και την βία που αντιμετώπιζε μια άλλη κοινότητα ανθρώπων,βρήκα πολλά κοινά σημεία και στους στίχους αυτού του τραγουδιού μα και στην αποκλεισμένη ,καταπιεσμένη ζωή που υφίστανται οι άνθρωποι με αναπηρίες στην Θεσσαλονίκη,στην Ελλάδα του 2008.
Βέβαια οι μορφές βίας διαφέρουν.Εκεί η βία ήταν έκδηλη,φανερή και στηνόταν απέναντι τους.Εδώ σε μας,
είναι ύπουλη,υπόγεια και καμουφλαρισμένη, με πολλά προσωπεία......άρα και πιο επικίνδυνη....
Κάθε εποχή έχει,δημιουργεί τους εξοστρακισμένους,τους αποκλεισμένους της.Είναι δυστυχώς μια θλιβερή διαπίστωση.Κάποτε και η γυναίκα εθεωρείτο res,και ακόμα σε πόσες χώρες υπολείπεται των ανθρωπίνων δικαιωμάων της.Απο κει ξεκινήσαμε και ακόμα έχουμε μακρύ δρόμο να διανύσουμε μπροστά μας. Οι πρώτοι αιώνες είναι δύσκολοι........

Ενα καλοκαίρι...

Το καλοκαίρι ήρθε,είναι εδώ και δηλώνει την παρουσία του δυνατά,πολύ ζεστά ενίοτε και καυτά...Διανύουμε ήδη τις πρώτες μέρες του δεύτερου μήνα του...Ο ι περισσότεροι άνθρωποι όπως συνηθίζεται είτε ξεκίνησαν τις διακοπές τους η τις σχεδιάζουν και ετοιμάζονται γι'αυτές.
Και σ'αυτό τον τομέα υ-στερούνται του δικαιώματος των διακοπών οι άνθρωποι με αναπηρίες.Και αυτό συμβαίνει γιατί η έλλειψη προσβάσιμων χώρων και μέσων μαζικής μεταφοράς συνεχίζεται και εκτός των τειχών των ελληνικών πόλεων.
Πόσοι προορισμοί για διακοπές διαθέτουν προσπελάσιμα ξενοδοχεία,δωμάτια ,πόσες παραλίες και πλαζ ανά την Ελλάδα είναι προσπελάσιμες για τους χρήστες /χρήστριες αναπηρικών αμαξιδίων:
Αλλά και ποια μέσα μαζικής μεταφοράς είναι προσπελάσιμα: (Λεωφορεία-πούλμαν,τραίνα η πλοία).για να τα χρησιμοποιήσουν στις μετακινήσεις τους.
Αποκλεισμός και εδώ σ'αυτό το κομμάτι ζωής και σκέφτομαι και με φοβίζει αυτό που ακούω συχνά περί πλειοψηφίας και της εξουσίας της..... και λέω ιδού μία από τις εφαρμογές της...σκληρή ε: και απάνθρωπη
ίσως και ολοκληρωτική.

Χωρίς σχόλια

Κάπου διάβασα πως για να καταλάβεις τον άλλο,πρέπει να φορέσεις τα παπούτσια του και να περπατάς με αυτά για δεκαπέντε μέρες.....το βρήκα πολύ εύστοχο και σοφό θάλεγα. Ουδέν περαιτέρω σχόλιο,και ο νοών...νοείτω

Υλικοτεχνικών εμποδίων.....συνέχεια

Τα τελευταία χρόνια στην πόλη της Θεσσαλονίκης,κατασκευάστηκαν αρκετές ράμπες στα πεζοδρόμια για να διευκολύνονται υποτίθεται στην κίνηση τους οι χρήστες/χρήστριες αναπηρικών αμαξιδίων.Δυστυχώς όμως οι περισσότερες είναι κακοφτιαγμένες -αμελέτητα φτιαγμένες- θάλεγα και έτσι αντι να εξυπηρετούν να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους με αναπηρία,όταν θέλουν να ανέβουν στο πεζοδρόμιο.Σ'αυτή την απαράδεχτη κατάσταση έρχεται να προστεθεί και η ασυνείδητη αλλά και ρατσιστική συμπεριφορά των οδηγών αυτοκινήτων,οι οποίοι προκλητικά παρκάρουν μπροστά στη ράμπα τα αυτοκίνητα τους.Και κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί πως δε γνωρίζει ακόμα σε τι χρησιμεύουν οι ράμπες!!!!....Από αυτό το μπόγκ θα συνεχίζω να λέω και να υποστηρίζω πως στην Ελλάδα συνεχίζονται να καταπατούνται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία.