Πάλευε με τα όνειρα της…
Σχημάτιζε τις λέξεις σαν νάταν κομμάτια από ένα πάζλ,χωρίς γωνίες,αλλά γεμάτο αγωνίες.
''To καρότσι μου δε χωρά πουθενά''επανέλαβε.
Ήταν το σύνθημα για να μπορέσει να ανοίξει την πόρτα που της αντιστεκόταν ακόμα.
Τι παράξενο!
Η μοναδική πόρτα που άνοιγε μόνο από μέσα-κάποιος άλλος κρατούσε τα κλειδιά-αυτό ήταν βέβαιο, κι’αυτή δεν μπορούσε να κάνει τίποτα,απ’το να επαναλαμβάνει το σύνθημα και να περιμένει.
Για την επόμενη στάση λοιπόν,ας προετοιμαζόταν ανάλογα να περιφέρει τον εαυτό της προς άγραν επιτυχίας,στους διάφορους οίκους ανθρώπινης ενοχής.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Φανή, δεν είναι εύκολη φιλοφρόνηση. Σου λέω εν θερμώ ό,τι ακριβώς ένιωσα με την πρώτη ανάγνωση: είναι πυκνό, λιτό και ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό.
Εκτιμώ την γνώμη σου αλλά ξέρω και την ειλικρίνεια σου,γι'αυτό για μένα έχουν βαρύτητα και προσοχή τα λόγια ου..σε ευχαριστώ πολύ
Καλή σου μέρα
Για άλλη μια φορά εντυπωσιάστικα από την γραφή σου. Το μόνο που σε χωρίζει από την πραγματικότητα της επιθυμίας σου είναι η άνοιξη στην αθήνα...
Είθε Αλεξ η πρόγνωση σου και η επιθυμία να συναντηθούν με την πραγματικότητα,το ιδεατό..
Σε ευχαριστώ γι'αυτό που νοιώθεις για τη γραφή μου..
Mες τη λιτότητα κρύβεται η ψυχή,περιβάλεται απο ένα παράπονο αξιοπρέπειας και απ' τον δυναμισμό της αμετάκλητης απόφασης να φαρδύνουν οι πότρες, να πλατύνουν οι καρδιές.....
Εσταξες στη ψυχή μου ,της ψυχής σου το απαυγασμα αγαπημένη μου φίλη!!!!
Σ'ευχαριστώ καλή μου φίλη Κατερίνα..η ουσία βαθιάς επικοινωνίας έχει σημασία.
Καλό απόγευμα,σε φιλώ
Δημοσίευση σχολίου