Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Χριστουγεννιάτικο

Θα 'ναι η οριστική ρήξη
ένα μειδίαμα στο πρόσωπο
ράγισμα στο γυαλί
ένας απρόσκλητος επισκέπτης
ανήμερα τα Χριστούγεννα
μεσ’τις ημέρες των γιορτών
να γνέφει με το χέρι του
πως όλα εδώ τελειώσανε
πως πρέπει να ψάξουμε
γι' άλλη γη
γι' άλλα μέρη
να μείνουμε εκεί,
να μεγαλώσουμε
και ίσως κάποτε
ν’ αγαπηθούμε ξανά.


Εύχομαι σε όλους/όλες τους/τις φίλους/φίλες Καλές γιορτές με αγάπη και κοινωνική αλληλεγγύη.Θα επανέλθω εντός των ημερών με μια αληθινή ιστορία για την περιπέτεια μιας ράμπας(η ιστορία θάχει όλα τα συστατικά όπως ένα παραμύθι,και κακούς και μέτριους και υποκριτές..τους καλούς ψάχνω ακόμα..)

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Για μας ο δρόμος είναι δρόμος-Παγκόσμια μέρα ατόμων με αναπηρία

Είχα αναφερθεί και στην περσινή αντίστοιχη για την σημερινή μέρα ανάρτηση μου,ότιη Παγκόσμια μέρα για τα άτομα με αναπηρία,θα πρέπει νάναι μια ''στάση''για συλλογισμούς,επισημάνσεις ως προς τα μεγάλα κενά που υπάρχουν επειδή πολλά δεν έχουν γίνει.Νάναι μια μέρα για απολογισμό και αποφάσεις, αλλά και αφετηρία για αγώνα απόκτησης-επιτέλους- των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δικαιούνται αλλά δεν έχουν όπως οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας.
Ακόμα η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει τους πολίτες με αναπηρία με προκατάληψη,φόβο,πολλές φορές και με αμηχανία γιατί υπάρχει ελλειπής γνώση,ενημέρωση αλλά και απουσία Παιδείας.
Σήμερα φιλοξενώ,ένα εξαιρετικό κείμενο μιας πολύ αγαπημένης μου φίλης της Ελένης Καρασσαβίδου εκπαιδευτικού και πολιτισμικής κοινωνιολόγου,θα σταθώ όμως σε δύο άλλες προσφιλείς για μένα ιδιότητες της,της ακτιβίστριας και της λογοτέχνιδας.Το κείμενο γράφηκε για την σημερινή μέρα.


''Η αυθαίρετη μνήμη είναι το πιο βαθύ ανάλογο της απόλυτης λησμονιάς. Συχνά οι Παγκόσμιες Ημέρες Μνήμης χρησιμοποιούνται με τρόπο που μπορεί να θυμίζει την αξία αυτής της σύγκρισης. Όπως η 18η Νοέμβρη είναι Ημέρα αφιερωμένη Ενάντια στην Ομοφοβία, έτσι και η 3η του Δεκέμβρη είναι Παγκόσμια Ημέρα Αφιερωμένη στα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Στην διάρκεια των «Παγκόσμιων Ημερών» που έχουν θεσμοθετηθεί, εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, εκπομπές και δηλώσεις, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο πχ, θα φέρουν στο προσκήνιο τα ζητήματά «κάποιων ανθρώπων», στην πλέον χρήσιμη λειτουργία μιας τέτοιας ημέρας. Αλλά, την ίδια στιγμή, θα συντελέσουν σε μια (ημερήσια μάλιστα) εντός μα κι εκτός οθόνης «μιντιοποίηση» του ζητήματος, μειώνοντας τα «όρια» μιας αξίας («ανοχή») κι ενός «κοινωνικού καθήκοντος» («δημιουργική ενσωμάτωση») που θα ’πρεπε να κρατούν όλον τον χρόνο.

Είθισται, άλλωστε, τέτοιες ημέρες Μνήμης, να χρησιμοποιούνται ως διαπραγματευτικά εργαλεία αποδοχής ενός ανάλγητου καθημερινού «παρόντος» ατομικής ιδιώτευσης και θεσμικής αδιαφορίας, μέσα από εύκολες δράσεις αποενοχοποίησης μας απέναντι στον μακρινό ή υποδεέστερο «άλλον», που με τρόμο κοιτάμε κάθε πιθανή μετάλλαξη του σε «άλλον κοντινό». Δεν μπορεί να μας αφορά στ αλήθεια, αφού «θα χαλούσε την γιορτή». Και θα χαλούσε την γιορτή με τον ίδιον τρόπο που οποιαδήποτε αληθινή θέαση του ρημαγμένου προσώπου της Κωνσταντίνας Κούνεβα θα χαλούσε την πέψη σε οποιοδήποτε «γκαλά» βραβεύεται η τάδε «πανέμορφη τιβι περσόνα» ως; «γυναίκα της χρονιάς», σέρνοντας την καλή κοινωνία μπροστά στον καθρέφτη της. Το κέλυφος δεν θέλει και πολύ για να καταρρεύσει, ιδίως όταν, (είτε σε «γκαλά», είτε σε ιδιοτελή «Ευρωπαϊκά προγράμματα ενσωμάτωσης»), οι «τιμώμενοι» με μια (στιγμιαία ή μεσοπρόθεσμη μα πάντως πρόσκαιρη) «διασημότητα», γίνονται εμπορεύματα σταμπαρισμένα μ ένα όνομα στο βάθος ξένο, απόμακροι κι ακατανόητοι ακόμη κι απ τον ίδιον τους τον εαυτό.

Αλλά το «εμπόρευμα» δεν πρέπει να κυοφορεί Μνήμη γιατί η μόνη του ουσιαστική προσδοκία είναι να επανακυκλοφορεί. Έτσι, σ έναν κόσμο που οι ομάδες που παράγουν είτε ύλη είτε διανόηση κατηγορούν για όλα τους μικροαστούς, την ίδια ώρα που πλάθουν τις παραγωγές στα μέτρα τους, καμιά ημέρα Μνήμης στην «πλούσια σε εκδηλώσεις» Ευρωπαϊκή Ήπειρο δεν επιλέγει να θυμάται ότι ήταν ακριβώς η ομάδα των ΑΜΕΑ, στην οποία εφαρμόστηκε το πρόγραμμα Aktion T4, vαζιστικό παραπρόγραμμα που στόχευε στο να ελαφρύνει τα έξοδα του «κράτους πρόνοιας» μα να αυξήσει κάποια χρόνια τα έσοδα των κηδειών, στο πιο ακραίο σύστημα θεσμοθετημένου κέρδους που εμφανίστηκε ποτέ. Κι εφαρμόστηκε με την απίστευτα μεγάλη συνδρομή ιατρών, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών και διανοοούμενων που συμμετείχαν στην τεράστια τουρνέ της έκθεσης «το Θαύμα της Ζωής» στα τέλη του 30, που ειρωνικά θα έσπερνε μαζικά τον Θάνατο σε λίγα χρόνια.. Ομάδων που στήριξαν το ναζιστικό καθεστώς (ή όποια άλλη εξουσία) για να κρυφτούν μεταπολεμικά πίσω από τις «συλλογικές ευθύνες των μικροαστών». Και κανείς σχεδόν δεν επιλέγει να θυμάται πως ήταν η ομάδα των LGTB που μοιράστηκε την μοίρα των Εβραίων, των τσιγγάνων, των σλάβων και των αριστερών στα στρατόπεδα του θανάτου. Κι ακόμη περισσότερο κανείς και καμιά δεν θέλει οργανωμένα να θυμάται πόσες παραφυάδες του Aktion T4, μέσω της κεκαλλυμένης ευγονικής, επιβίωσαν κι επιβιώνουν σε προγράμματα πολυεθνικών εταιριών που εφαρμόζονται στον «μακρινό τριτοκοσμικό άλλον» εκτός των τειχών, την ίδια ώρα που η Ευρώπη Φρούριο αποενοχοποιείται με το αζημίωτο, αποδεχόμενη τον μακρινό άλλον εντός των τειχών της. «Η κοινωνία ήταν ολοκληρωμένη πριν τον ολοκληρωτισμό», έγραψε σωστά ο Αντόρνο στα Μίνιμα Μοράλια, θυμίζοντας μέσω της ανυπόκριτης Μνήμης, πως η αφηρημένη ουτοπία παραείναι συμβιβάσιμη με τις πιο ύπουλες ροπές της κοινωνίας

Γιατί οι ομάδες αυτές, ιδίως η ομάδα των ΑΜΕΑ που προσεγγίζεται μέσα από έναν εύκολο απολιτίκ οίκτο (διαχεόμενον μέσα από φιλάνθρωπες φωτογραφίες πολιτικών και καλών κυρίων και κυριών στα Μίντια), μα κι η ομάδα των LGTB που προσεγγίζεται μέσα από ένα εύπεπτο απολιτίκ χιούμορ, (διαχεόμενο με αφορμή τις μιντιακές καρικατούρες τους) είναι κυριολεκτικά φορτωμένες με πολιτική σημασία. Σημασία που θέλουν να διαχειριστούν όχι προς όφελός των ιδίων, αλλά κατά το δικό τους δοκούν, πολλοί ενταγμένοι, μα και πολλοί ανένταχτοι της πιο εξουσιαστικής «αντιεξουσίας». Κάπου ανάμεσα το ανθρώπινο πρόσωπο με τις ρημαγμένες ελπίδες, όπως κι η αυταξία των δικαιωμάτων του, χάνεται κι «ο άλλος» από εμπόρευμα του καπιταλιστή, γίνεται χρησιμοθηρικό εργαλείο του είδους εκείνου του «αντιεξουσιαστή», που δεν θέλει να μεταβάλλει τίποτε, το οποίο θα του στερούσε την δυνατότητα του ψόγου και άρα της ναρκισσευόμενης «ανωτερότητας» του.

Οι Παγκόσμιες Ημέρες, έτσι, κυοφορώντας μια υστερική αυτοκατανάλωσή, (όπως και κάποιες «επαναστατικές» πορείες) μπορούν και πρέπει να δικαιώνονται όταν γίνονται αφορμή ώστε «η αυτοκριτική του Λόγου (να) είναι η πιο γνήσια ηθική του.» (ό.π.). Θυμίζοντας στους εν δυνάμει πολίτες, έστω και μια φορά τον χρόνο, πως κάθε επιτηδευμένη φροντίδα «χαραμίζει την ανιδιοτελή ενεργητικότητα που είναι η μόνη που μπορεί να διαρκέσει.» Κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Όλον τον υπόλοιπο καιρό.''

-------------

Η σημερινή ανάρτηση μου είναι αφιερωμένη στις φίλες και στους φίλους μου Δήμητρα, Γιώργο, Χρήστο, Μαρία, Πέτρο, Ανυ.Σε όσους/όσες γνωρίζω από τον χώρο της αναπηρίας αλλά και όσους δε γνωρίζω..σε όσους /όσες υπήρξαν πριν από μας και αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο αύριο..Στην αξιοπρέπεια και την δύναμη που αγνοούν και βιάζονται χωρίς να μας γνωρίζουν χωρίς να μας ξέρουν να μας καταδικάσουν στο περιθώριο οι βαδίζοντες..
Υ.Γ.1 Για μας ο δρόμος θάναι δρόμος..δηλ.πορεία..(Τον τίτλο αυτής της ανάρτησης τον πήρα από ένα τραγούδι του Ακη Πάνου, με μια μικρή αλλαγή μόνο της αυτοπαθούς αντωνυμίας από ενικό σε πληθυντικό αριθμό.
Υ.Γ.2 Σήμερα συνέπεσε με τη μέρα-τελείως συμπτωματικά- να τοποθετηθεί η πολυπόθητη ράμπα στα σκαλιά της εισόδου της πολυκατοικίας που μένω.Ξέρω πως θάχω αντιδράσεις από κάποιους ενοίκους αλλά ποσώς με ενδιαφέρει.Οταν η καταπίεση και η στέρηση των ατομικών ελευθεριών ξεπεράσει κάθε όριο,τότε δεν σε νοιάζει όποιο κι'άν είναι το τίμημα της επανάκτησης τους.