Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, τείχη μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι, τον νούν μου τρώγει αυτή η τύχη. Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Ά! όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω... Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Γράφω,περιγράφω και διαγράφω
εξιστορώ αυτά που δεν θέλω
και διηγούμαι μύθους
αυτά που θέλουν ν'ακούσουν οι άλλοι για μένα,
όμως στο τέλος,
ότι κρατήσω για μένα
αυτό θα έχει σημασία.
(Από το ποίημα μου''Μνήμες εν χορώ-Μνήμες εν αναλγησία
*Τον συνοδευτικό τίτλο της φωτογραφίας με την ράμπα,τον δανείστηκα από το τόσο αντιπροσωπευτικό -για μένα-και όχι μόνο,αγαπημένο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου''Δημοσθένους λέξις''
4 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Τίποτα ακόμα να υποθέσω;
Ωραίο τραγούδι, αλλά απ' ότι διαβάζω κατά καιρούς εδώ, υπάρχουν άνθρωποι που Eυτυχώς θα σε περιμένουν...
Σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά και όμορφα λόγια σου. Ως προς τη ράμπα του σπιτιού μου,το νεώτερο είναι πως οι πλειοψηφία των ενοίκων δεν μου μιλά..όταν συναντιόματε στην είσοδο της πολυκατοικίας..όμως τι παράξενο,όταν συναντώ αυτή την συμπεριφορά νοιώθω λύπη γι'αυτούς τους ανθρώπους,τους οικτίρω για την μικρότητα τους κααι την στενοκεφαλιά τους.. Σου στέλνω την αγάπη μου και τα φιλιά μου .
Aγαπημενη Φανή,μ'αρεσει η φωτο της ανάρτησης και ξέρεις γιατι? Γιατί συνεχίζεις ,μέσα απ τα δύσκολα,να ονειρεύεσαι..... Συνέχισε με το κεφάλι ψηλά,χαμογέλα στους ενοίκους ,ετσι για να νοιώθουν πως η στενοκεφαλιά τους κάνει μύζερους ενώ ο δικός σου πολιτισμός ευτυχισμένη παρόλο που προσπαθούν να σου κανουν τη ζωή κόλαση. Σε φιλώ γλυκιά μου και πάντα σε σκέφτομαι!!
Τι κάνεις?πόσο χαίρομαι που ήρθες στο ''σπιτικό μου΄΄ Λατρεύω την Ανοιξη,γι'αυτό προσπαθώ να ονειρεύομαι αν και δεν τα καταφέρνω πολλές φορές. Σ'ευχαριστώ για τα όμορφα και δυνατά λόγια σου. Και γω σε σκέφτομαι και σ'αποθύμησα πολλά φιλάκια
4 σχόλια:
Τίποτα ακόμα να υποθέσω;
Ωραίο τραγούδι, αλλά απ' ότι διαβάζω κατά καιρούς εδώ, υπάρχουν άνθρωποι που Eυτυχώς θα σε περιμένουν...
Καλό ξημέρωμα. Τα φιλιά μου έχεις, Φανή.
Καλή σου μέρα Κατερίνα,
Σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά και όμορφα λόγια σου.
Ως προς τη ράμπα του σπιτιού μου,το νεώτερο είναι πως οι πλειοψηφία των ενοίκων δεν μου μιλά..όταν συναντιόματε στην είσοδο της πολυκατοικίας..όμως τι παράξενο,όταν συναντώ αυτή την συμπεριφορά νοιώθω λύπη γι'αυτούς τους ανθρώπους,τους οικτίρω για την μικρότητα τους κααι την στενοκεφαλιά τους..
Σου στέλνω την αγάπη μου και τα φιλιά μου .
Aγαπημενη Φανή,μ'αρεσει η φωτο της ανάρτησης και ξέρεις γιατι?
Γιατί συνεχίζεις ,μέσα απ τα δύσκολα,να ονειρεύεσαι.....
Συνέχισε με το κεφάλι ψηλά,χαμογέλα στους ενοίκους ,ετσι για να νοιώθουν πως η στενοκεφαλιά τους κάνει μύζερους ενώ ο δικός σου πολιτισμός ευτυχισμένη παρόλο που προσπαθούν να σου κανουν τη ζωή κόλαση.
Σε φιλώ γλυκιά μου και πάντα σε σκέφτομαι!!
Ω! Αγαπημένη μου Κατερίνα καλησπέρα
Τι κάνεις?πόσο χαίρομαι που ήρθες στο ''σπιτικό μου΄΄
Λατρεύω την Ανοιξη,γι'αυτό προσπαθώ να ονειρεύομαι αν και δεν τα καταφέρνω πολλές φορές.
Σ'ευχαριστώ για τα όμορφα και δυνατά λόγια σου.
Και γω σε σκέφτομαι και σ'αποθύμησα
πολλά φιλάκια
Δημοσίευση σχολίου