Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Το αυγό του φιδιού

Δανείστηκα τον τίτλο αυτής της ανάρτησης από την ομώνυμη ταινία του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
Εδώ και αρκετό καιρό με απασχολεί το θέμα της ράμπας που όπως είχα γράψει σε άλλη προηγούμενη ανάρτηση μου,είχα τοποθετήσει στην είσοδο της πολυκατοικίας που διαμένω για να γίνει προσβάσιμη.Η φίλη του μπλογκ Αικατερίνη Τεμπέλη με το ενδιαφέρον της μου έδωσε το έναυσμα να επανέλθω στην ιστορία της ράμπας.Οχι πως κάποια στιγμή δε θα τόκανα απλά το καθυστερούσα για δύο λόγους.Ο πρώτος ήταν ότι όσο και να περίμενα ή νάμουν προετοιμασμένη για αντιδράσεις είναι τελείως διαφορετικά να βρεθείς στη θέση ενός διωκόμενου ανθρώπου.Τότε όλα ή σχεδόν όλα ανατρέπονται μέσα σου αλλά και γύρω σου,συναισθήματα,πιστεύω εμπιστοσύνη ..και χρειάζεσαι χρόνο να ''απορροφήσεις''τόσες αλλαγές και να τις αποδεχτείς να τις επεξεργαστείς.
Τώρα μπορώ να καταλάβω ακόμα και την υπεράσπιση ενός ανθρώπινου δικάιώματος με την ίδια σου τη ζωή.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι ήθελα να ''αποστασιοποιηθώ''όσο αυτό είναι εφικτό και να παρατηρήσω να περιγράψω πιο ψύχραιμα όσα συνέβησαν όχι σαν άμεσα αλλά σαν έμμεσα ενδιαφερόμενη.
Πάντα πίστευα πως η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει με προκατάληψη τα άτομα με αναπηρία.Αυτή ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσα.Προκατάληψη.Και απέφευγα συστημαικά και συνειδητά την πολυχρησιμοποιούμενη λέξη ''ρατσισμός''.Ομως μετά τα όσα διαδραματίστηκαν και ακόμη δεν έχουν λάβει τέλος σε σχέση με την τοποθέτηση της ράμπας,λέω πια με βεβαιότητα ότι η ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα ρατσιστική και συντηρητική.Και βέβαια απίστευτα υποκριτική.Είμαι σίγουρη ότι οι ένοικοι της πολυκατοικίας που με απείλησαν φώναζαν και ωρύονταν χτυπώντας με γροθιές την εξώπορτα του διαμερίσματος μου,που μέσα στην υστερία τους χρησιμοποιούσαν γελοίες δικιολογίες ,όπως π.χ.ότι κινδυνεύουν οι περιουσίες τους από τη ράμπα,ότι δεν..μπορούν να τη διαβούν με..τακούνια ,ότι..ότι..ότι..,θάναι διαχρονικά οι ίδιοι που σε μια άλλη εποχή θάταν οι καταδότες με την χαρακτηριστική μαύρη κουκούλα στην Κατοχή, ή μέλη της Κου κουξ κλαν που με χαρά και ευχαρίστηση θα καίγαν θα σκοτώναν.Αρκεί να εξαφανίζαν ότι το..ενοχλητικό. Κρυμμένοιόμως πάντα καλά κάτω από στολές,μάσκες ή φορεσιές-όπως στη σημερινή εποχή -των ευυπόλυπτων και υπεράνω πάσης υποψίας πολιτών.
Μεγάλη και βαθύτατη η κρίση της ελληνικής κοινωνίας με το είδωλο της νάναι ένας σπασμένος σε πολλά κομμάτια καθρέφτης που το παζλ της επανασυγκόλησης του γίνεται με τα κομμάτια του να τοποθετούνται λανθασμένα,ώστε το πρόσωπο που καθρεφτίζεται νάναι τρομακτικά και αποκρουστικά παραμορφωμένο.Να΄απέχει πολύ από αυτό που εννοούμε ΑΝΘΡΩΠΟ.. Αλλοίμονο μας..

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καταρχήν να σ' ευχαριστήσω για την αναφορά, αν και δεν χρειαζόταν καν. Με χαρά μου περνάω από δω, αν και δεν βοηθάω δυστυχώς σε τίποτα. Τέλος πάντων..

Δυσκολεύομαι να διανοηθώ ότι για λόγους αισθητικής της εισόδου μιας πολυκατοικίας ή για να μην κλυδωνιστούν οι κυρίες με τα τακούνια, υφίστασαι αυτές τις συμπεριφορές. Δηλαδή αν είναι δυνατόν;;; Με ποιο χέρι να κάνω το σταυρό μου; Και στο λένε αυτό ανερυθρίαστα και σε απειλούν κιόλας;

Ε, ναι, απέχουν πολύ όλα αυτά, απ' την έννοια του Ανθρώπου και δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει, ώστε να μην μείνει έτσι όλο αυτό. Aλλά κάτι πρέπει να γίνει.

Καλή δύναμη.

katerina είπε...

Θλιβερή διαπίστωση....αλλά ναι γλυκιά μου φίλη είναι ρατσισμός.Δεν μπορούμε να ανεχθούμε καμμιά διαφορετικότητα ανάμεσά μας γι'αυτο βρίσκουμε γελοιες δικαιολογίες ,όπως αυτές για την ραμπα σου.Ξέρεις ,το διαφορετικό γίνεται ο καθρέφτης του ήθους και της ποιότητάς μας και βέβαια δεν αντέχουμε να δουμε την αλήθεια γι'αυτο καιυπάρχουν αυτές οι αντιδράσεις.
Συνέχισε να επιμένεις στην ανθρωπιά και στον αγώνα!Καλόν αγώνα!Φιλιά!

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης είπε...

Να πω ότι ξαφνιάζομαι, ότι εκπλήσσομαι; Αλλά είναι, ρε Φανή, τόσο ορατός πια αυτός ο ρατσισμός της καθημερινότητας που θα ήταν υποκριτικό να πω ότι ξαφνιάζομαι, ότι εκπλήσσομαι.

Φανή Αθανασιάδου είπε...

Καλησπέρα Κατερίνα

Μικρή θυμάμαι πως υπήρχε περισσότερη άγνοια μα νομίζω πως τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ άγρια η ελληνική κοινωνία.
Φυσικά και θα σε ανάφέρω,λέω αλήθεια πως το ενδιαφέρον σου υπήρξε ακόμη ένας λόγος παρακκίνησης για μένα να γράψω για την ράμπα.
Και γω χαίρομαι 'οταν σε βλέπω να περνάς από δω,ξέρεις κάποιες φορές μπορεί να νομίζουμε πως δε βοηθάμε μα υπάρχουν πολλοί τρόποι στήριξης.
Σε ευχαριστώ.Και γω σκέφτομαι τι θα μπορούσε να γίνει γενικότερα γι'αυτά τα θέματα βασικά και πρακτικά για τα άτομα με αναπηρία ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής μας.

Φανή Αθανασιάδου είπε...

Κατερίνα μου,καλή μου φίλη, τι όμορφη έκπληξη,τι χαρά μου δίνεις γιατί στενοχωρήθηκα με την απόφαση σου στο μπλογκ σου.Σουγραψα εκεί και κάτι.Ολα καλα καλή μου?
Οπως το γράφεις είναι για την ράμπα..'',το διαφορετικό γίνεται ο καθρέφτης του ήθους και της ποιότητάς μας''κάτι που δυστυχώς κατά πολλοίς λείπει.
Νάσαι καλά σε φιλώ

Φανή Αθανασιάδου είπε...

Παναγιώτη ξέρεις γιατί ενώ ξέρουμε τι ρατσισμός υπάρχει όλο και κάτι μας σοκάρει??Επειδή θέλουμε να πιστεύουμε πωςδεν έχουν ισοπεδωθεί όλα και ότι κάπου τελειώνει αυτός ο εφιαλτικός νέος μεσαίωνας.Θέλω μα δε βλέπω φως προς το παρόν.

Ανώνυμος είπε...

Φανή, επανέρχομαι..

Διαβάζοντας τα σχόλια, πρόσεξα αυτό του κυρίου px ki ήθελα απλώς να πω, πως αν δεν έχεις τέτοια παραδείγματα στον περίγυρο σου, σου φαίνεται αδιανόητο να τ' ακούς από άλλους. Σε δύο πολυκατοικίες που κινούμαι εδώ στην ανθρωποφάγα Αθήνα, μπήκαν αντίστοιχες ράμπες χωρίς κανένα πρόβλημα. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα λέγαμε σε έναν άνθρωπο καθηλωμένο, πως τα τακούνια μας είναι πιο σημαντικά απ' την ελευθερία μετακίνησης του, που είναι πρωτεύον ανθρώπινο δικαίωμα. Ευτυχώς δεν έχουμε τόσο θράσος.

Αισθάνθηκα την ανάγκη να το διευκρινίσω, αν και ξέρω πως δεν με αφορά προσωπικά το σχόλιο. Επειδή εγώ, όντως εκπλήσσομαι.

Καλό βράδυ και στους δυό σας.

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Χωρίς νάμαι απόλυτη ή προκατηλειμένη Κατερίνα η Θεσσαλονίκη παρατηρώ πως είναι πιο κλειστή και συντηρητική κοινωνία σε σχέση με την Αθήνα,το λέω επειδή γεννήθηκα κ μεγάλωσα στην Αθήνα κ βλέπω διαφορές,ίσως και γι'αυτό η ράμπες δεν προκάλεσαν νεοπλουτίστικες αντιδράσεις.
Παρεπιπτόντως, μια κ μπήκε ο Μάρτης σου εύχομαι εις πείσμα όλων των κακών, καλή Ανοιξη