Playback...στη Θεσσαλονίκη

Το γερμανικό ινστιτούτο Γκαίτε στη Θεσσαλονίκη το συμπαθώ πολύ.Και αυτό γιατί το θεωρώ ένα ζωντανό πολιτιστικό κύτταρο της πόλης.Οι εκδηλώσεις του οι οποίες και αφορούν επιστημονικά,κοινωνικάκαι πολιτιστικά θέματα είναι πολύ ενδιαφέρουσες , και πολλές φορές πρωτότυπες.Οπως εχθές όπου δόθηκε μια θεατρική παράσταση με συνεργασία της γερμανικής θεατρικής ομάδας Playback από το Βερολίνο και της αντίστοιχης,από την Θεσσαλονίκη.
Το Playback είναι σχετικά ένα καινούργιο είδος θεατρικής έκφρασης που κινείται στον χώρο του πειραματισμού.Πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αμερική το 1975,και από τότε διαδόθηκε σε διάφορες χώρες του κόσμου.
Στην Θεσσαλονίκη η θεατρική ομάδα δημιουργήθηκε το 2006.
Η βασική διαφορά του Playback σε σχέση με το κλασσικό θέατρο,είναι ότι δεν υπάρχει κανένα κείμενο στο οποίο να βασίζονται οι ηθοποιοί για να παίξουν.Οι θεατές,όσοι από τους θεατές θέλουν καλούνται να διηγηθούν μια ιστορία από την ζωή τους ,και οι ηθποιοί κυρίως με την εκφραστικότητα τους αλλά και με τις κινήσεις του σώματος τους και ελάχιστα λόγια-κυρίως λέξεις η κάποια ενδεικτικά δυνατή πρόταση,θα προσπαθήσουν να αποδώσουν ότι διηγήθηκε ο θεατής.Αυτό καθιστά αμέσως το θέατρο πολύ ζωντανό και άμεσο γιατί οι θεατές δεν μένουν παθητικοί να παρακολουθούν μια παράσταση,αλλά γίνονται συμ-μέτοχοι στο όλο θεατρικό δρώμενο.
Αγαπώ πολύ το θέατρο,και γενικά θέλω να παρακολουθώ και διαφορετικές μορφές του.Ομολογώ πως με εντυπωσίασε η χτεσινή παράσταση και ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα Playback.Μου δόθηκε δε και η ευκαιρία στην διάρκεια της παράστασης,να παρατηρήσω αρκετά πράγματα.Ο κόσμος που ήρθε ήταν απίστευτα πολύς,τόσος που η αίθουσα εκδηλώσεων του Γκαίτε,ήταν ασφυχτικά γεμάτη και πολλοί παρακολούθησαν όρθιοι.
Αρκετοί/ές διηγήθηκαν ιστορίες τους και οι ηθοποιοί κάθε φορά χειροκροτούνταν ένθουσιωδώς γιατί μπορούσαν με τις εύστοχες κινήσεις τους και κάποιες ακριβείς λέξεις να τις αποδώσουν πολύ εντυπωσιακά η και πρωτότυπα.Ως συνήθως δισταχτική, ευτυχώς με την παρότρυνση της φίλης μου,είπα ένα παράξενο όνειρο μου που ε'ιχα δει πριν κάποια χρόνια και λόγω της παράδοξης του εικόνας μούχει μείνει έντονα στη μνήμη μου.Η ελληνική ομάδα καλή,αλλά η γερμανική ίσως και λόγω της μακροβιότερης πορείας της,ήταν πολύ πιο δυνατά εκφραστική.Θεωρώ ότι αυτό το είδος θεάτρου,είναι πολύ σημερινό γιατί υπάρχει αυτή η ζωντανή άμεση συνεργασία κοινού-ηθοποιών,που προσδίδει μια άλλη οπτική στη σχέση θεάτρου και καθημερινής ζωής.Και αυτό νομίζω του δίνει μέλλον η ίσως και μια περαιτέρω εξέλιξη,γιατί στην τέχνη στη δημιουργία τίποτα δεν μπορεί να μένει στατικό.Αυτό που παρατήρησα και με προβλημάτισε,είναι ότι μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων,βγήκε ότι στις ανθρώπινες σχέσεις γενικά,υπάρχει πολύ ένταση,πολλές συγκρούσεις που πολλές φορές μένουν κρυμμένες πίσω από ψεύτικα χαμόγελα η στάσεις ''πως όλα πάνε μια χαρά''.Επίσης φοβερή καταπίεση και έλλειψη ''χώρου'' να κινηθούν να ζήσουν,ασκεί κάθε ανθρώπινη ομάδα στην άλλη.Δηλαδή βγήκε αυτό και με ψιλοσόκαρε στο μέγεθος όπου μια δημοκρατική όπως θέλουμε να λεγόμαστε κοινωνία η κάθε μία ανθρώπινη της κοινότητα να ασκεί τόσο αποκλεισμό και βία στην άλλη.Κάτι άλλο επίσης που βγήκε μέσα από τις αντιδράσεις των θεατών,είναι ότι έχουμε γίνει λαός του χαχανητού και της πλάκας εκεί που δεν υπάρχει.Και αυτό με βοήθησε να εξηγήσω πολλές από τις σημερινές συμπεριφορές και επιλογές των νεοελλήνων.
Μετά το τέλος της παράστασης ,στην διπλανή αίθουσα μπορέσαμε να συναντήσουμε τους ηθοποιούς και να μιλήσουμε μαζί τους.Να αναφερθώ στην κουλτούρα των γερμανών?και δεν είναι η πρώτη φορά πούχω διαπιστώσει τεράστια διαφορά στην συμπεριφορά Ευρωπαίων σε ανθρώπους με αναπηρία.Μόνο αυτό θα πω,ότι όταν συζητούσα με ένα γερμανό ηθοποιό,χαμήλωσε πολύ όμορφα για νάναι στο ίδιο ύψος που βρισκόμουν σαν χρήστρια αναπηρικού καθίσματος.Ψιλά γράμματα μέχρι και ανύπαρκτα για την ελληνική πραγματικότητα.Κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνω γιατί ο πατέρας μου ήταν Ευρωπαιστής.
Δε φτάνει η μόρφωση χρειάζεται και καλλιέργεια.
Χρειάζεται η σοφία της γνώσης και όχι η εξουσία της.