Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, τείχη μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι, τον νούν μου τρώγει αυτή η τύχη. Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Ά! όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω... Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Γράφω,περιγράφω και διαγράφω
εξιστορώ αυτά που δεν θέλω
και διηγούμαι μύθους
αυτά που θέλουν ν'ακούσουν οι άλλοι για μένα,
όμως στο τέλος,
ότι κρατήσω για μένα
αυτό θα έχει σημασία.
(Από το ποίημα μου''Μνήμες εν χορώ-Μνήμες εν αναλγησία
Κάπου διάβασα πως για να καταλάβεις τον άλλο,πρέπει να φορέσεις τα παπούτσια του και να περπατάς με αυτά για δεκαπέντε μέρες.....το βρήκα πολύ εύστοχο και σοφό θάλεγα. Ουδέν περαιτέρω σχόλιο,και ο νοών...νοείτω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου