Η Νεφερτίτη και οι ιστορίες της...

Η Νεφερτίτη δρασκέλισε βιαστικά τον τοίχο και βρέθηκε στο πίσω δωμάτιο.
Εκεί στη σκοτεινή πλευρά του ήταν κρυμμένη η ανέμη.Την πήρε στα χέρια της και άρχισε σιγοψιθυρίζοντας να τραγουδά:
Παραμύθι παραμύθι
το κουκί και το ρεβύθι
δώσε κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν'αρχινήσει..."

Αυτή τη φορά το είχε πάρει απόφαση.Οχι,δε θα καθόταν να γράψει για τον έρωτα,τις αντιδράσεις που ένοιωθε εξ αιτίας του,τις αναλύσεις επί των αναλύσεων για τα συναισθήματα που γεννά,τους χαρακτήρες που αλλοιώνει και όλο το παρασκήνιο που τρέφει αυτές τις ιστορίες.
Οχι,αυτή τη φορά θα έγραφε για τα παιδικά πολύχρωμα σανδάλια της,γι'αυτό τ'απωθημένο της όνειρο που πάντα την τελευταία στιγμή της ξέφευγε προτού προλάβει να το πραγματοποιήσει.
Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ενώ έβλεπε τον εαυτό της να τα φορά,να στέκει όρθια και να καμαρώνει μπροστά στον καθρέφτη,την ίδια στιγμή τα χαρακτηριστικά άλλαζαν και κείνη καθισμένη προσπαθούσε μάταια να χωρέσει τις τεράστιες πληγωμένες πατούσες της,μέσα σε κείνα τα μικροσκοπικά πεδιλάκια.
Τελικά μόλις χθες το κατάλαβε.Για όλα έφταιγε ο καθρέφτης,αυτός και το παραμορφωτικό του είδωλο.Γι'αυτό και τον έσπασε.

Φιλία και βραβείο Proximidade

Μια έκτακτη ανάρτηση κάνω σήμερα με τελείως διαφορετικό θέμα από τα προηγούμενα.
Πρόκειται για το βραβείο Proximidade που δίνεται σε bloggers για την αξία της φιλίας που αναπτύσσεται μέσω των blogs.
Δεν γνώριζα τίποτα γι'αυτό το είδος βραβείου μέσω διαδικτύου.Το έμαθα χτες όταν ο Οδοιπόρος μου το πρόσφερε.Και τον ευχαριστώ πολύ γι'αυτό.
Θα σας παραθέσω και το κείμενο που εξηγεί τη σημασία και τους λόγους για τους οποίους δίνεται.
Και μετά θα γράψω με τη σειρά μου οχτώ(8)αγαπημένα μου μπλογκς,γιατί αυτή είναι και η διαδικασία που ακολουθεί όταν παραλάβει κάποιος/α αυτό το βραβείο,να επιλέξει και να το δώσει με τη σειρά του,σε άλλους/ες 8 bloggers ώστε να διευρύνεται ο κυκλος αυτής της φιλίας και της επικοινωνίας

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:

«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς! Αυτό το βραβείο για Blog, πρέπει να δοθεί σε οκτώ αγαπημένους σας bloggers, και οι οποίοι με τη σειρά τους, θα το προτείνουν πάλι με τη σειρά τους, σε οχτώ αγαπημένους bloggers ο καθ' ένας τους κ.ο.κ.»

Πέραν ότι πιστεύω πως μέσα από το διαδίκτυο υπάρχει ακόμα η ελευθερία έκφρασης,ότι δίνεται ΄΄ενα ζωντανό παρόν'' από πολλά blogs/bloggers,παρατηρώ και τη δημιουργία ενός ιστού επικοινωνίας,στήριξης και πολλές φορές φιλίας.Επειτα εδώ μπορείς νάχεις την ευκαιρία να συναντήσεις ανθρώπους συγγενικά σκεπτόμενους ,και εκφραζόμενους μαζί σου.
Και παρ'όλο που έχει κατηγορηθεί ο κυβερνοχώρος ότι συμβάλλει στη μοναξιά, το απρόσωπο και τη αδιαφορία μεταξύ των ανθρώπων,συμβαίνει το αντίθετο.Οτι η λεγόμενη real-αληθινή ζωή προωθεί πολύ περισσότερο αυτό το μοντέλο της αδιαφορίας και της αποξένωσης.
Και τώρα να γράψω τα 8 αγαπημένα μου ιστολόγια.Σκέφτηκα να τα αναφέρω κατ'αλφαβητική σειρά γιατί όλα εξίσου είναι σημαντικά και αξιόλογα ,και κάθε φορά που τα διαβάζω, καθένα φέρει και ένα κομμάτι διαφορετικής πληρότητας μέσα μου.Τους ευχαριστώ που υπάρχουν.

Ανεπίδοτη
Hδυλη-Ακά τοπία
Κόκκινο μπαλόνι
Κατερίνα Καριζώνη
Λυγερή (Στον πηγαιμό για την Ιθάκη)
Μια καλύβα για τις σκέψεις σας
Οδοιπόρος
p.x.

*Να σας ζητήσω συγνωμη για την ελλιπή τεχνολογική μου γνώση,ώστε να αναφέρω τα ιστολόγια σας ως λινκ,όπως και να μεταφέρω την φωτογραφία του βραβείου.

Τέχνη και Αναπηρία

Ενας από τους ελάχιστους εργαζόμενους που εκτίμησα στον χώρο της αναπηρίας,με τον οποίο και συμμετείχαμε σε ομάδες για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία,υποστήριζε και τόνιζε σε κάθε ευκαιρία,ότι η αναπηρία δεν είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό σε έναν άνθρωπο.Αυτή η τεκμηριωμένη του άποψη πολλές φορές από τότε που την πρωτάκουσα με απασχολεί και έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου,κυρίως για τον ένθερμο τρόπο με τον οποίο την στήριζε και την πίστευε.
Και βέβαια επαληθεύεται στο χώρο της Τέχνης.Γιατί η τέχνη είναι απελευθερωτική και δεν έχει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους που συναντάμε στις κοινωνίες μας.Δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε στερεότυπα ή κοινωνικά πρότυπα.Η τέχνη είναι δημιουργία,και η δημιουργία εξελλίσσεται,αλλάζει δεν είναι στατική ούτε περιχαρακώνεται.
Γι αυτό και στη διάρκεια της μακράς ανθρώπινης ιστορίας,έχουν υπάρξει μεγάλοι καλλιτέχνες που μείναν όμως στη μνήμη και στον θαυμασμό των ανθρώπων όχι για την αναπηρία τους,αλλά για τα έργα τους.Θα αναφέρω μερικούς/ες που είναι και οι πιο γνωστοί/ες.
Από την αρχαιότητα ο Ομηρος(τυφλός)όμως όλοι τον θυμούνται για την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.
Ο ποιητής Μίλτον(κωφός)για την ποίηση του και ιδιαίτερα το ποίημα του ''Χαμένος Παράδεισος'',η μεγάλη Μεξικανή ζωγράφος Φρίντα Κάλο(πολλαπλή κινητική αναπηρία)για τη πρωτοποριακή και ιδιαίτερη ζωγραφική της, η διάσημη συγγραφέας Ελεν Κέλλερ (κωφή-τυφλή),ο Κρίστι Μπράουν (τετραπληγία)συγγραφέας, και στη πρόσφατη διεθνή μουσική σκηνή τρείς μεγάλοι καλλιτέχνες στο είδος τους ο καθένας.Ο Ρέυ Τσάρλς,ο Στήβι Γουόντερ,και βέβαια ο Αντρέα Μποτσέλι,τυφλοί και οι τρείς τους.
Μέσα από αυτούς και πολλούς άλλους δημιουργούς,αποδεικνύεται ότι δεν καθορίζεται ο άνθρωπος από ένα χαρακτηριστικό του,αλλά ότι είναι πολύ πιο σύνθετος και πολύπλοκος.
Αλλωστε το ωραίο είναι και ακραίο.

Ενα ''διαφορετικό'' facebook

Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι πολύ σημαντική αξία για τις κοινωνίες μας. Οι εφαρμογές της στη πράξη με πρωτοβουλίες και προσπάθειες μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας γίνονται ακόμα πιο απαραίτητες στην αντιανθρώπινη περίοδο που διανύουμε.
Οταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ,είχα στο νου μου να αναφέρομαι σε όλα αυτά που καθιστούν εχθρική και α-προσπέλαστη την ελληνική πόλη στους πολίτες της με αναπηρία.Τη νοοτροπία και την προκατάληψη που δημιουργούν και διατηρούν τα υλικοτεχνικά εμπόδια,με συνέπεια τον αποκλεισμό τους από όλες τις εκδηλώσεις όλων αυτών που ονομάζουμε ΖΩΗ.
Στον αποκλεισμό, που είναι ένα φοβερό συναίσθημα,γιατί θεωρητικά είσαι ελεύθερος,ενώ επί της ουσίας είσαι φυλακισμένος, αυτό το βίωμα το τόσο εξαιρετικά επικίνδυνο,και βέβαια όλα αυτά που συνεχίζουν να συμβαίνουν με την ανοχή της σιωπηρής''δημοκρατικής''πλειοψηφίας μας!!
Ενα γεγονός όμως,στο οποίο θα αναφερθώ και είναι βέβαια και η αιτία,ο λόγος της σημερινής ανάρτησης με εντυπωσίασε,ίσως και να μου γέννησε μια μικρή ελπίδα,για το μέλλον.Γιατί αν δεν πέφτουν τα τείχη μια και καλή,τουλάχιστον ας υπονομεύονται,ας σκοροτρώγονται με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες από τους λίγους συνειδητοποιημένους.Και οποιαδήποτε πρωτοβουλία ατομική ή συλλογική υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών των ανθρώπων με αναπηρία,που προέρχεται από ανθρώπους που δεν είναι άμεσα ενδιαφερόμενοι (δηλ.άτομα με αναπηρία ),έχει μεγαλύτερη σημασία και κινείται στην αντίληψη αυτού που λέμε κοινωνική αλληλεγγύη.
Στην τηλεοπτική εκπομπή της ΕΤ1 ,''Ψηφιακή Ελλάδα'' ,ο παρουσιαστής,μίλησε και παρουσίασε κάποιους bloggers και κάποιον ο οποίος είχε facebook.Όταν ήρθε η σειρά του ,ξαφνιάστηκα.Από τον τίτλο την ονομασία που είχε δώσει στο facebook του:''Πρόσβαση για τους αναπήρους στην πόλη''.Κοίταζα ξανακοίταζα στην τηλεόραση και δεν πίστευα σ'αυτό που έβλεπα και άκουγα.Παρατηρούσα προσεχτικά αυτόν τον νέο άνθρωπο για να διακρίνω κάποια αναπηρία κάτι που μου διέφευγε,κι'όμως ο άνθρωπος αυτός δεν είχε καμμιά σχέση με την αναπηρία.Οταν κάποια στιγμή επικοινώνησα μαζί του και του εξέφρασα την μεγάλη μου έκπληξη πως ενώ δεν είχε καμμιά σχέση άμεση ή έμμεση με τον χώρο της αναπηρίας δημιούργησε ένα τέτοιο facebook, μου απάντησε επί λέξει:Αν θέλουμε να έχουμε την ονομασία ''πολίτες''είναι υποχρέωση όλων μας να ενδιαφερόμαστε για το πως κάποιοι συμπολίτες μας τα''βγάζουν πέρα ''στις απάνθρωπες πόλεις.
Παραθέτω και τον εισαγωγικό πρόλογο του συγκεκριμένου facebook:
'' Ολοι έχουν δικαίωμα σε ένα περίπατο στο διπλανό πάρκο του σπιτιού τους.Ολοι έχουν δικαίωμα στην διασκέδαση όπως το σινεμά ή το θέατρο.Οι μεγάλες πόλεις της Ελλάδας πρέπει να γίνουν προσβάσιμες και φιλόξενες στα άτομα με αναπηρία.Να βγούν όλα τα αναπηρικά αμαξίδια στους δρόμους και οι κάτοχοι τους να αποκτήσουν τα δικαιώματα τους!''
Πραγματικά δε θάθελα να προσθέσω τίποτα άλλο...

Περιμένοντας τις Αλκυονίδες μέρες...

Το λεγόμενο εορταστικό δωδεκαήμερο τελειώνει αύριο με τα Θεοφάνεια,μια μέρα που έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα.
Θα αποχαιρετήσω λοιπόν αυτή την περίοδο με έναν από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς μας πεζογράφους τον αγαπημένο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη,ο όποίος μέσα από μια σειρά διηγημάτων περιγράφει μοναδικά με τον ιδιότυπο ,λιτό αλλά και ταυτόχρονα ποιητικό του λόγο τον παραδοσιακό τρόπο που γιορτάζονταν αυτές οι μέρες.Μεταφέρω ένα απόσπασμα από το γνωστό διήγημα του''Η Σταχτομαζώχτρα''.Το αφιερώνω στον Οδοιπόρο,γιατί με τον όμορφο τρόπο προτροπής του σκέφτηκα αυτή την ανάρτηση,αλλά και στην Λυγερή ευχόμενη να νοιώσει όμορφα στο ''στέκι''μας.




'' Κραταιός και βαρύπνοος ο βορράς,''χιονιστής'',εφύσα κατά τας παραμονάς της αγίας ημέρας.Αι στέγαι των οικιών ήσαν κατάφορτοι εκ σκληρυνθείσης χιόνος.Τα συνήθη παίγνια των οδών και τα χιονοβολήματα έπαυσαν.Ο χειμών εκείνος δεν ήτο φιλοπαίγμων.Από των κεράμων των στεγών εκρέμαντο ως ώριμοι καρποί σπιθαμιαία κρύσταλλα,τα οποία οι μάγκαι της γειτονιάς δεν είχον πλέον όρεξιν να τρώγουν.
Την εσπέραν της 23,ο Γέρος είχεν έλθει από το σχολείον περιχαρής,διότι από της αύριον έπαυον τα μαθήματα.Πριν ξεκρεμάση τον ''φύλακα'' από της μασχάλης του,ο Γέρος πεινασμένος ήνοιξε το δουλάπι,αλλ'ουδέ ψωμόν άρτου εύρεν εκεί. Η γραία είχεν εξέλθει,ίσως προς ζήτησιν άρτου.Η ατυχής Πατρώνα εκάθητο ζαρωμένη πλησίον της εστίας,αλλ'η εστία ήτο σβεστή.Εσκάλιζεν την στάκτην,νομίζουσα εν τη παιδική αφελεία της(ήτο μόλις τετραετές,το πτωχόν κοράσιον)ότι η εστία είχε πάντοτε την ιδιότητα να θερμαίνη,και άς μη καίη.Αλλ'η στάκτη ήτο υγρά.Σταλαγμοί ύδατος,εκ χιόνος τακείσης ίσως διά τινος λαθραίας και παροδικής ακτίνος ηλίου, είχον ρεύσει δια της καπνοδόχου.Ο Γέρος, όστις ήτο επταετής μόλις,έτοιμος να κλαύση διότι δεν εύρισκε ψιχίον τι προς κορεσμόν της πείνης του,ήνοιξε το μόνον παράθυρον,έχον τριών σπιθαμών μήκος.Ο οικίσκος όλος,χθαμαλός,ημιφάτνωτος με είδος σοφά,είχεν ύψος δύο ίσως οργυιών από του εδάφους μέχρι της οροφής.
Ο Γέρος ανεβίβασε σκαμνίον τι επί του λιθίνου ερείσματος τού παραθύρου,ανέβη επί του σκαμνίου,εστηρίχθη δια της αριστεράς επί του παραθυροφύλλου,ανοικτού,εστηλώθη μετά τόλμης προς την οροφήν,ανέτεινε την δεξιάν,και απέσπασεν έν κρύσταλλον,εκ των κοσμούντων τούς''σταλαγμούς''της στέγης.Ήρχισε νά τό εκμυζά βραδέως και ηδονικώς,καί έδιδε καί είς την Πατρώνα νά φάγη.Επείνων τα κακόμοιρα.''


Από μεθαύριο με ανυπομονησία θα προσβλέπω στον ερχομό των Αλκυονίδων ημερών,ουσιαστικά,μεταφορικά , συμβολικά και ελπίζω ναρθούν και φέτος, να μην τους φοβίσει το τόσο σκοτάδι γύρω μας και γίνει τότε ότι και στο θ.έργο του Μπέκετ ''Περιμένοντας τον Γκοντό''΄.