Αντί ευχών (2)

Παρ'όλο που οι μέρες των Χριστουγέννων πέρασαν, έρχεται και ξανάρχεται στη θύμηση μου,ένα από τα πρώτα ποίηματα πούχα γράψει στην εφηβεία των 16 χρόνων μου,επίκαιρο των ημερών αυτών,χριστουγεννιάτικο.Ενα απλό ποίημα στο οποίο είναι προφανή τα ζητούμενα:το φως και η ειρήνη.Μάλιστα όταν τόχα πρωτοσκεφτεί τότε, τόχα γράψει στα Αγγλικά,σαν μπαλάντα με τη μουσική συνοδεία κιθάρας.

''Το αστέρι των Χριστουγέννων''


Το αστέρι των Χριστουγέννων
λάμπει απόψε
και γω τραγουδώ με την κιθάρα μου
και ελπίζω,ελπίζω πως ο ήλιος
θα λάμπει αύριο πάλι
και τραγουδώ για την ειρήνη.

Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος
αλλά για μένα
το αστέρι των Χριστουγέννων
λάμπει απόψε.
Περπατώ στους δρόμους της πόλης
και τραγουδώ για την ειρήνη
όλου του κόσμου.
Ενας ήλιος ανέτειλε απόψε.

Φέτος μου γεννήθηκε η επιθυμία να δραπετεύσω από την πραγματικότητα και να βρεθώ και να ζήσω για λίγο το χριστουγεννιάτικο παραμύθι των παιδιών ,όχι το πνεύμα η το νόημα που του δίνουμε εμείς οι μεγάλοι,,αλλά αυτό που πλάθουν τα παραμύθια τούτες τις μέρες για τα παιδιά .Μάταια όμως,όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τον ενήλικο, ορθολογιστικό κόσμο μας.Εμεινα παγιδευμένη σ'αυτόν.Εβλεπα αυτόν τον άλλο κόσμο κι'έλεγα να τι χρειάζεται, μόνο μια δρασκελιά για να βρεθώ εκεί να χαρώ να ζήσω και να απολαύσω όλα όσα μαγικά και ονειρικά συμβαίνουν. Διαπίστωσα όμως πως μπορείς να παριστάνεις ή να προσποιείσαι για λίγο το παιδί,όμως δε γίνεσαι ποτέ ξανά ..
Σε λίγες μέρες τελειώνει και αυτή η χρονιά.Συνηθίζονται λοιπόν οι απολογισμοί μικροί ή μεγάλοι,όπως και οι διαφόρων ειδών ανασκοπήσεις.Δε ξέρω γιατί-ίσως από αντίδραση-δεν κάνω ποτέ συνολικο απολογισμό τώρα.Ενω στη διάρκεια του χρόνου πολλές φορές το συνηθίζω .Περισσότερο με απασχολεί το ξεκίνημα και οι πρώτες μέρες της κάθε καινούργιας χρονιάς.Πως θάναι,λες και γίνεται η πρώτη σφυγμομέτρηση για το πως θα κυλίσει όλη η υπόλοιπη χρονιά.Αδυμονία, ή ανασφάλεια, καμμιά φορά και ο φόβος για το άγνωστο για το μέλλον.Είναι στην ανθρώπινη φύση να νοιώθει κάπως έτσι ή και να θέλει να γνωρίζει τα μελλούμενα της.Βέβαια το θέμα του χρόνου παλιότερα με απασχολούσε πολύ.Πολλές φορές νοιώθω πως δεν υπάρχει χρόνος πως είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα και η αρχή ή το τέλος μιας χρονιάς δεν σηματοδοτεί το μέλλον με την έννοια ή τη σημασία που δίνουμε.Από την άλλη νομίζω πως ο χρόνος ειναι μία άλλη διάσταση που δεν την γνωρίζουμε αρκετά για να μπορέσουμε και να την κατανοήσουμε ότι δεν είναι περιορισμένος στα δικά μας μέτρα όπως τον παρουσιάζουμε μέχρι τώρα.
Αυτές τις μέρες κατάλαβα όχι στη θεωρία αλλά και στη πράξη την σημασία της κοινωνικής αλληλεγγύης στην καθημερινότητα.Νομίζω πως μας εξανθρωπίζει, μας διαστέλλει εσωτερικά και αμβλύνει πολλές διαφορές ή διαφορετικότητες.Σε τελική ανάλυση μας φέρνει πιο κοντά.Πάντα πίστευα-και βέβαια δε λέω κάτι καινούργιο,πως για να αλλάξεις κάτι γύρω σου έστω και μικρό,πρέπει να ξεκινάς από τον εαυτό σου.Εκ των έσω,και μετά πας να αλλάξεις και κάτι παραπέρα .Για την αγάπη δε θα μιλήσω γιατί είναι τόσο μεγάλο το θέμα,και έπειτα νομίζω πως μόνο την αγγίζουμε δεν την γνωρίζουμε μας είναι η γνωστή μας -άγνωστη,και όμως τόση απαραίτητη για να μαλακώνουμε λίγο....
Αντί ευχών Πρωτοχρονιάτικων πρόταση λοιπόν : κοινωνική αλληλεγγύη στο μέτρο του δυνατού η και του αδύνατου μας ακόμη.
Πριν τελείωσω αυτή την ανάρτηση, μια και τυπικά φτάνουμε στο τέλος της χρονιάς,θέλω να στείλω τα ευχαριστώ μου σε όσες/όσους επισκέπτονται αυτό το μπλογκ ,και αφήνουν τα πολύτιμα σχόλια τους.
Πασπαλίζω λοιπόν μέρες πούναι με λίγη χρυσόσκονη τούτο το κείμενο ΄και σας καληνυχτίζω,ή μάλλον σας καλημερίζω:)

Αντί ευχών...

Οι μέρες των γιορτών ποτέ δεν ήταν για μένα,μια ευχάριστη χρονική περίοδος.Και για να είμαι συνεπής και ειλικρινής με αυτά που λέω από την εφηβεία μου και μετά.Πάντα ένοιωθα λίγο πριν τις γιορτές σαν να ετοιμάζομαι για ένα μακροβούτι στα βαθιά που θάπρεπε να κρατήσω την αναπνοή μου για όσο διαρκέσει και μετά όταν τελείωναν νάβγαινα ξανά στην επιφάνεια.
Και αυτό συμβαίνει όπως επιβεβαιώνουν και οι διάφοροι ειδικοί κοινωνιολόγοι,ψυχολόγοι που ασχολούνται με αυτό το κοινωνικό φαινόμενο,σε όλους τους ανθρώπους που δεν ανήκουν στο main stream,δηλ.στο κυρίαρχο κοινωνικό ρεύμα ,αλλά είναι αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι.Τις μέρες των εορτών μεγενθύνεται ο αποκλεισμός τους από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό και νοιώθουν ακόμα πιο μόνοι/ες.Βέβαια όταν αυτό το βιώνεις δεν χρειάζεται και τόσο η θεωρητική πιστοποίηση γιατί αυτό το ξέρεις το θέμα είναι μετά την διαπίστωση την επιστημονική να συντελείται και η κοινωνική αλλαγή πράγμα που δε συμβαίνει.
Ποτέ δε πίστευα και στις ευχές.Γιατί από μικρή άκουγα να λένε ...να εύχονται ενα σωρό πράγματα και ποτέ να μην γίνονται κάτι σαν διάψευση η ψευδαίσθηση.Γι'αυτό προσπαθούσα νάμαι φιδωλή όταν θα τις ξεστόμιζα.
Τις θεωρούσα σαν μικρές φωτεινές πυγολαμπίδες που απεγνωσμένα προσπαθούσαν να φωτίσουν λίγο το βλέμμα των ανθρώπων,έστω και μόνο για κάποιες μέρες.Η σαν πυροτεχνήματα που υψώνονταν στο σκοτεινό ουρανό εκφράζοντας τις επιθυμίες,τις προσδοκίες τα όνειρα των ανθρώπων και μετά βλέποντας πως δεν πραγματοποιούνταν,πέφταν στη γη,σαν τα πεφταστέρια....
Φέτος η ατμόσφαιρα λόγων όλων των τελευταίων γεγονότων είναι ακόμα πιο φορτισμένη.
Και επειδή η εσωτερική και προσωπική διάθεση είναι συνδυασμός και η συνισταμένη με ότι συμβαίνει στον κοινωνικό περίγυρο,,αντί ευχών θα γράψω ένα ποίημα μου,επιρεασμένο και τοποθετημένο επί των ημερών

Ούτε που περίμενα
μια τέτοια έγκριση
να λάβει χώρα
σε ένα μικρό δωμάτιο
κεκλεισμένων των θυρών
χωρίς πολλούς μάρτυρες
σχεδόν μεταξύ μας
να τελειώνει όπως όπως η ιστορία
και να αποδοθεί η ''ημετέρα δικαιοσύνη''
στο μέτρο του δυνατού.
Πριν βγουν μεσάνυχτα οι λύκοι στην πόλη
και παραμονεύουν Παραμονή Πρωτοχρονιάς
να δώσουν το οριστικό χτύπημα.

Απουσία ή αλλιώς τα Αλλα τείχη

΄΄Τα άλλα τείχη’’

Ευδιάκριτα τα τείχη
από την άκρη της πόλης,
υψώθηκαν -λέει-
για να προστατέψουν τους νομοταγείς πολίτες ,
από ύποπτα στοιχεία
που τριγυρίζαν τη νύχτα
απειλώντας την τάξη και την ασφάλεια •
ήταν κι’αυτός ένας εύσχημος τρόπος
να αποτρέψουν όσους ήθελαν να μάθουν στ’αλήθεια
τι συνέβαινε εκεί έξω…
ευδιάκριτα τα τείχη ακόμα και με γυμνό οφθαλμό
και πόσο μοιάζαν λένε όσοι τα ζήσαν
με κείνα τα τείχη, του θείου Καβάφη

Στα μεγάλα γεγονότα που τυχαίνει να συγκλονίζουν τη δικιά μας ζωή η γενικότερα τη ζωή γύρω μας,τις πρώτες στιγμές τις πρώτες μέρες σιωπώ.Δε θέλω να γράψω τίποτα δε θέλω να μιλήσω...παρόλο ότι βιώνω έντονα τα συναισθήματα που γεννιούνται μετά από ότι συμβαίνει,παρόλες τις σκέψεις και τις διεργασίες που γίνονται μέσα μου.Ισως νάναι θέμα χαρακτήρα,δε ξέρω.Ακούω ,διαβάζω,παρακολουθώ μα πάντα καταφεύγω στη ποίηση λες και κει θα πάρω απαντήσεις,εκεί θα συναντήσω αλήθειες εκεί θα συνομιλήσω με τον ποιητή όταν του απευθύνω τα'''γιατί'' μου.
Το θλιβερό αυτή τη φορά,είναι ότι κι'οι ποιητές-λογοτέχνες,αλλά και γενικότερα οι άνθρωποι της τέχνης ήταν απόντες.Και η απουσία τους ήταν κραυγαλέα.Τώρα τέτοιες στιγμές χρειαζόμασταν τον λόγο τους,τη σκέψη τους,την παρουσία τους.Αλλες εποχές εμψυχώνανε,εμπνέανε,υψώνανε το παράστημα τους,πρωτοστατούσανε , συμπορευότανε με το λαό, οδηγούσαν σε οράματα.Τώρα που είναι?χαμένοι,κρυμμένοι.....χωρίς λόγο να αφήνουν τα πάντα να σέρνονται σε μια μακρυά νύχτα....

Δρόμοι παλιοί(Μανώλης Αναγνωστάκης )

Δρόμοι παλιοί
που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε
φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ.
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

3 Δεκεμβρίου- Παγκόσμια μέρα των ατόμων με αναπηρία

Πολλοί άνθρωποι καταφέρονται κατά των παγκόσμιων ημερών που είναι αφιερωμένες στη μνήμη κάποιου γεγονότος η κάποιας κατάστασης.Εξ αρχής δεν ήμουν αρνητική μπορώ να πω ήμουν θετική η και εν αναμονή να μην καταλήξουν αυτές οι μέρες ένα μουσειακό επετειακό απολίθωμα χωρίς την ουσία των συμβολισμών τους που θα μπορούσαν να έχουν.
Τις έβλεπα σαν μια ευκαιρία υπενθύμισης,απολογισμού και περίσκεψης για το τι έχει γίνει μέχρι τώρα τι θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε και τι παραλήφτηκε ενώ θα μπορούσε να είχε γίνει.Σαν την ευκαιρία να είναι αυτές οι μέρες αφετηρίες για περαιτέρω εξελίξεις η προόδους για το συγκεκριμένο θέμα που είναι αφιερωμένες κάθε φορά.
Τελικά για το αν μια τέτοια μέρα έχει ουσιαστική σημασία εξαρτάται από μας εννοώντας για το τι νόημα θα της δώσουμε .Οι αντίθετοι με τον εορτασμό των παγκόσμιων ημερών,ισχυρίζονται πως γιατί μόνο μια μέρα να θυμίζεται η να εορτάζεται ένα γεγονός και να μην συμβαίνει αυτό κάθε μέρα?Ναι,αλλά πέστε μου με τους σημερινούς ρυθμούς της ζωής,τα τόσα προβλήματα που απασχολούν ποιος έχει το χρόνο ποιος θα ασχολείται αν δεν υπάρχει η υπενθύμιση??Ενώ αν αυτές οι μέρες λειτουργούν σαν παρότρυνση δίνοντας την ώθηση και το έναυσμα να μην μένουν στον απλό εορτασμό και στις φιέστες αλλά να λειτουργούν για το καλύτερο σήμερα και ένα ακόμα βελτιωμένο αύριο δεν θάχει σημασία η ύπαρξη τους?
Σήμερα, 3 Δεκεμβρίου η παγκόσμια μέρα των ατόμων με αναπηρία.
Γίναν κάποιες εκδηλώσεις από τους ίδιους τους ανθρώπους με αναπηρία,κάποιες δηλώσεις.
Ομως θα παραθέσω ένα απάνθισμα,από λόγια που ειπώθηκαν σήμερα και βρίσκω ότι έχει νόημα και σημασία να τα αναφέρω.
Ο πρόεδρος του Παραρτήματος Μακεδονίας Θράκης του συλλόγου Παραπληγικών δήλωσε πως σχεδόν το 80 τοις εκατό των ατόμων με αναπηρία είναι άνεργοι,ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων μίλησε για την αγριότητα και τον αποκλεισμό που υφίστανται οι άνθρωποι με αναπηρίες από την έλλειψη προσπελασιμότητας,μία δημοσιογράφοςτης ΕΤ3 είπε μια μεγάλη αλήθεια να αλλάξει η νοοτροπία,γιατί από κει ξεκινούν όλα,και ένας δημοσιογράφος της ΕΤ3 έκανε μία δήλωση που ήταν και διαπίστωση συνάμα,πως είμαστε είπε γαιδούρια αφού παρκάρουμε τα αυτοκίνητα πάνω στις ράμπες.
''Η ζωή είναι αγρίως απίθανη'' έγραψε στο τελευταίο βιβλίο της η συγγραφέας Μ.Καραπάνου που έφυγε σήμερα για πάντα.......
Θα παράφραζα λίγο λέγοντας πως τη ζωή την κάνουν κάποιοι άνθρωποι για κάποιους άλλους συνανθρώπους τους αγρίως απίθανη.Και του χρόνου!

Playback...στη Θεσσαλονίκη

Το γερμανικό ινστιτούτο Γκαίτε στη Θεσσαλονίκη το συμπαθώ πολύ.Και αυτό γιατί το θεωρώ ένα ζωντανό πολιτιστικό κύτταρο της πόλης.Οι εκδηλώσεις του οι οποίες και αφορούν επιστημονικά,κοινωνικάκαι πολιτιστικά θέματα είναι πολύ ενδιαφέρουσες , και πολλές φορές πρωτότυπες.Οπως εχθές όπου δόθηκε μια θεατρική παράσταση με συνεργασία της γερμανικής θεατρικής ομάδας Playback από το Βερολίνο και της αντίστοιχης,από την Θεσσαλονίκη.
Το Playback είναι σχετικά ένα καινούργιο είδος θεατρικής έκφρασης που κινείται στον χώρο του πειραματισμού.Πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αμερική το 1975,και από τότε διαδόθηκε σε διάφορες χώρες του κόσμου.
Στην Θεσσαλονίκη η θεατρική ομάδα δημιουργήθηκε το 2006.
Η βασική διαφορά του Playback σε σχέση με το κλασσικό θέατρο,είναι ότι δεν υπάρχει κανένα κείμενο στο οποίο να βασίζονται οι ηθοποιοί για να παίξουν.Οι θεατές,όσοι από τους θεατές θέλουν καλούνται να διηγηθούν μια ιστορία από την ζωή τους ,και οι ηθποιοί κυρίως με την εκφραστικότητα τους αλλά και με τις κινήσεις του σώματος τους και ελάχιστα λόγια-κυρίως λέξεις η κάποια ενδεικτικά δυνατή πρόταση,θα προσπαθήσουν να αποδώσουν ότι διηγήθηκε ο θεατής.Αυτό καθιστά αμέσως το θέατρο πολύ ζωντανό και άμεσο γιατί οι θεατές δεν μένουν παθητικοί να παρακολουθούν μια παράσταση,αλλά γίνονται συμ-μέτοχοι στο όλο θεατρικό δρώμενο.
Αγαπώ πολύ το θέατρο,και γενικά θέλω να παρακολουθώ και διαφορετικές μορφές του.Ομολογώ πως με εντυπωσίασε η χτεσινή παράσταση και ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα Playback.Μου δόθηκε δε και η ευκαιρία στην διάρκεια της παράστασης,να παρατηρήσω αρκετά πράγματα.Ο κόσμος που ήρθε ήταν απίστευτα πολύς,τόσος που η αίθουσα εκδηλώσεων του Γκαίτε,ήταν ασφυχτικά γεμάτη και πολλοί παρακολούθησαν όρθιοι.
Αρκετοί/ές διηγήθηκαν ιστορίες τους και οι ηθοποιοί κάθε φορά χειροκροτούνταν ένθουσιωδώς γιατί μπορούσαν με τις εύστοχες κινήσεις τους και κάποιες ακριβείς λέξεις να τις αποδώσουν πολύ εντυπωσιακά η και πρωτότυπα.Ως συνήθως δισταχτική, ευτυχώς με την παρότρυνση της φίλης μου,είπα ένα παράξενο όνειρο μου που ε'ιχα δει πριν κάποια χρόνια και λόγω της παράδοξης του εικόνας μούχει μείνει έντονα στη μνήμη μου.Η ελληνική ομάδα καλή,αλλά η γερμανική ίσως και λόγω της μακροβιότερης πορείας της,ήταν πολύ πιο δυνατά εκφραστική.Θεωρώ ότι αυτό το είδος θεάτρου,είναι πολύ σημερινό γιατί υπάρχει αυτή η ζωντανή άμεση συνεργασία κοινού-ηθοποιών,που προσδίδει μια άλλη οπτική στη σχέση θεάτρου και καθημερινής ζωής.Και αυτό νομίζω του δίνει μέλλον η ίσως και μια περαιτέρω εξέλιξη,γιατί στην τέχνη στη δημιουργία τίποτα δεν μπορεί να μένει στατικό.Αυτό που παρατήρησα και με προβλημάτισε,είναι ότι μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων,βγήκε ότι στις ανθρώπινες σχέσεις γενικά,υπάρχει πολύ ένταση,πολλές συγκρούσεις που πολλές φορές μένουν κρυμμένες πίσω από ψεύτικα χαμόγελα η στάσεις ''πως όλα πάνε μια χαρά''.Επίσης φοβερή καταπίεση και έλλειψη ''χώρου'' να κινηθούν να ζήσουν,ασκεί κάθε ανθρώπινη ομάδα στην άλλη.Δηλαδή βγήκε αυτό και με ψιλοσόκαρε στο μέγεθος όπου μια δημοκρατική όπως θέλουμε να λεγόμαστε κοινωνία η κάθε μία ανθρώπινη της κοινότητα να ασκεί τόσο αποκλεισμό και βία στην άλλη.Κάτι άλλο επίσης που βγήκε μέσα από τις αντιδράσεις των θεατών,είναι ότι έχουμε γίνει λαός του χαχανητού και της πλάκας εκεί που δεν υπάρχει.Και αυτό με βοήθησε να εξηγήσω πολλές από τις σημερινές συμπεριφορές και επιλογές των νεοελλήνων.
Μετά το τέλος της παράστασης ,στην διπλανή αίθουσα μπορέσαμε να συναντήσουμε τους ηθοποιούς και να μιλήσουμε μαζί τους.Να αναφερθώ στην κουλτούρα των γερμανών?και δεν είναι η πρώτη φορά πούχω διαπιστώσει τεράστια διαφορά στην συμπεριφορά Ευρωπαίων σε ανθρώπους με αναπηρία.Μόνο αυτό θα πω,ότι όταν συζητούσα με ένα γερμανό ηθοποιό,χαμήλωσε πολύ όμορφα για νάναι στο ίδιο ύψος που βρισκόμουν σαν χρήστρια αναπηρικού καθίσματος.Ψιλά γράμματα μέχρι και ανύπαρκτα για την ελληνική πραγματικότητα.Κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνω γιατί ο πατέρας μου ήταν Ευρωπαιστής.
Δε φτάνει η μόρφωση χρειάζεται και καλλιέργεια.
Χρειάζεται η σοφία της γνώσης και όχι η εξουσία της.