Στιγμές από την πόλη...

Δεν σκόπευα να ανεβάσω καινούργιο post σήμερα,όμως κάποιες μικρές και απρόβλεπτες ανατροπές που συνέβησαν με έκαναν να σκεφτώ πως άξιζε να γράψωγι'αυτές. Να μην τις προσπεράσω και με το πέρασμα των ημερών και τις διάφορες υποχρεώσεις πέσουν στη λήθη.
Σ'αυτό το blog γράφω για τα ''κακώς κείμενα''που συμβαίνουν στην ελληνική πόλη,και συγκεκριμένα στην πόλη μου την Θεσσαλονίκη,και δυσκολεύουν την ζωή των πολιτών με αναπηρία.
Σήμερα όμως θα σταθώ σε δύο συμβάντα όμορφα που μου σημάδεψαν τη μέρα και με έκαναν να σκεφτώ πως τελικά όσο εύκολα μπορείς να δυσκολέψεις την ζωή του συνανθρώπου σου, άλλο τόσο εύκολα μπορείς να την διευκολύνεις η και να την ομορφύνεις,και πως όλα μα όλα ξεκινούν από τον τρόπο σκέψης μας.
Η μέρα ξεκίνησε συννεφιασμένη στην Θεσσαλονίκη,και αυτό με άγχωσε γιατί ήθελα να προλάβω να βγω έξω πριν πιάσει κακοκαιρία σύμφωνα με τις τελευταίες προβλέψεις των μετερεωλόγων.Είχα μέρες να βγω,και ένοιωθα ακόμα μεγαλύτερη την ανάγκη για μια έξοδο.
Τελικά όμως,όλα πήγαν κατ'ευχήν.
Πήγα στην λαική έκανα την βόλτα μου συνδυάζοντας την με ψώνια,και όπως επέστρεφα, στη στροφή ενός δρόμου κοντινού στο σπίτι μου,ένα αυτοκίνητο ήταν έτοιμο να στρίψει. Ημουν σε ένα σημείο του δρόμου που θα δυσκολευόμουν και θα ζοριζόμουν πολύ με το αμαξίδιο να παραμερίσω για να περάσει .Ο οδηγός του με άνεση, σαν να έκανε την πιο φυσική και αυτονόητη κίνηση,κάνει όπισθεν, χωρίς να υπολογίσει καν τις...γνωστές σε όλους μας αντιδράσεις των πάντα βιαστικών και ανυπόμονων ελλήνων οδηγών που πιθανόν ακολουθούσαν σε σχετική απόσταση πίσω.
Με εντυπωσίασε τόσο η όλη του κίνηση,η όλη του συμπεριφορά.Του έγνεψα περνώντας ευχαριστώ, ενώ ανταποδώσαμε ένα χαμόγελο σαν νά λέγαμε πως όλα ήταν καλά! Οι περισσότεροι οδηγοί ποτέ δεν περιμένουν, ποτέ δεν σέβονται ,για να μην πω πάλι για το παρκάρισμα πάνω στις ράμπες.. Και όταν λέω να σέβονται δεν εννοώ να σέβονται με την έννοια της ''θετικής διάκρισης΄΄.Γιατί όπως είμαι κατά της αρνητικής διάκρισης είμαι και κατά τη θετικής.Το λέω λοιπόν με την έννοια της συν-ανθρώπινης συμπεριφοράς και της κοινωνικής αλληλεγγύης.Αυτής που πιστεύαμε και προσπαθούσαμε να κάνουμε γνωστή,μέσα από τις συλλογικότητες των ομάδων της Θεσσαλονίκης.
Φθάνοντας σπίτι είδα πως ο καιρός είχε βελτιωθεί πολύ.Ενας ζεστός λαμπερός ήλιος και ένας υπέροχος γαλάζιος ουρανός απλώθηκε πάνω απ'την πόλη.Δεν μούκανε η καρδιά να ανέβω σπίτι, η παραλία με καλούσε κοντά της για μια βόλτα.Η αλήθεια είναι πως μου είχε λείψει τις τελευταίες μέρες και είχα ανάγκη αυτόν τον περίπατο.
Μαγευτική η θέα με μια απάνεμη θάλασσα να σε ταξιδεύει,να σε χαλαρώνει..και να μην θες να γυρίσεις πίσω ...
Οπως περνούσα από το πάρκο ένα πολύ μικρό κοριτσάκι σχεδόν δύο χρονών μάζευε λουλουδάκια.Μ'άρεσε τόσο η εικόνα που σχεδόν κοντοστάθηκα και της χαμογέλασα.Εκείνη με πλησίασε και άρχισε να μου προσφέρει ότι λουλουδάκι μάζευε.Ηταν τόσο τρυφερή σκηνή αλλά και τόσο αληθινή.Απαλλαγμένη από εκείνο το βλέμμα της καλυμένης προκατάληψης των μεγάλων,που χωρίς να σε γνωρίζουν σέχουν απορρίψει ήδη.Εμεινα για λίγο μαζί της με κοίταζε με πλησίαζε μου άγγιζε το χέρι σαν να τόκανε με έναν οποιοδήποτε άνθρωπο.Ούτε καν είχε δώσει σημασία στο καρότσι μου.Σημασία είχε πως νοιώθαμε καλά και οι δύο απ'αυτή τη συνάντηση.Tabula rasa η ψυχή της μικρής Μαρίας ακόμη από τις προκαταλήψεις των ενήλικων λειτουργούσε όπως ένοιωθε.
Καληνύχτα άγνωστε οδηγέ μου...
Καληνύχτα μικρή Μαρία.

Διαφορά

Η κάθε εποχή,ανάλογα με τα συμφέροντα της κυρίαρχης εξουσίας δημιουργεί τις΄΄δικές της''αποκλεισμένες και περιθωριοποιημένες ανθρώπινες κοινότητες.
Η γνώση και η παιδεία (με την ευρεία έννοια του όρου),βοηθούν σημαντικά στην άμβλυνση των διακρίσεων αλλά και το ξεπέρασμα προκαταλήψεων ώστε να γίνεται αποδεκτή η διαφορετικότητα και να υπάρχει ισότιμη συνύπαρξη σε όλους τους τομείς της ζωής.
Το ποίημα μου αυτό''Διαφορά'',το αφιερώνω στο κόκκινο μπαλόνι και τον Παναγιώτη(p.x. ,
Ixνηλασίες).



Εξω από το χρώμα,

φόρεσε το πανωφόρι που της είχαν ετοιμάσει

από ζεστό μαλακό ύφασμα

λίγο μεγαλύτερο στο μέγεθος

για να μπορεί να ξεχωρίζει στο πλήθος

ένα σημάδι διαχωριστικό ,

όπως το κίτρινο αστέρι των Εβραίων

που φορούσαν τον καιρό του πολέμου

για να μπορούν να ξεχωρίζουν απ’το πλήθος

έτσι και σ’αυτή,

φόρεσαν το μακρύ ζεστό πανωφόρι

για να μπορεί να ξεχωρίζει απ’το πλήθος.

Σαν τους ελεύθερους πολιορκημένους....(Μέσα μεταφοράς και πολίτες με αναπηρία)

Ενας από τους κύριους λόγους που με οδήγησαν να δημιουργήσω αυτό το μπλογκ,είναι η κατάσταση που επικρατεί στον τρόπο μετακίνησης των πολιτών με αναπηρία στην Θεσσαλονίκη.Εν έτει 2008,όπου αποστάσεις εκμηδενίζονται,παντού κυριαρχεί η ταχύτητα και τα σύγχρονα μέσα που την παρέχουν,όλοι/όλες σχεδόν έχουν τις προσβάσεις να μετακινούνται με όποιο μέσο θέλουν,οι άνθρωποι με αναπηρία στερούνται και αυτού του βασικού ανθρώπινου δικαιώματος.
Το καθεστώς που διέπει τον ελλειπέστατο τρόπο μετακίνησης είναι μεσαιωνικό.Και κανένας δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει τίποτα.Ολα γίνονται και υπομένονται κάτω από μία ''ένοχη σιωπή''.Εξάλλου είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην νεοελλάδα και τους νεοέλληνες....''αφού εγώ βγαίνω και πάω όπως και όπου θέλω τι με νοιάζει για τους άλλους'',ειδικά όταν αυτοί οι''άλλοι'' είναι''διαφορετικοί''από μένα.
Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν,για να επανέλθω στην ουσία του θέματος ισχύουν οι παρακάτω τρόποι και μέσα για να μετακινηθείς αν είσαι άτομο με κινητική αναπηρία:
1.Υπάρχουν 2 προσβάσιμα λεωφορεία του Ο.Α.Σ.Θ.για να εξυπηρετήσουν όλη τη Θεσσαλονίκη.Επειδή φυσικά η ζήτηση είναι μεγάλη ,ο κόσμος πολύς που τα χρειάζεται,και τα λεωφορεία μόνο 2,θα πρέπει 24 ώρες πριν(δηλ.μια μέρα πριν το χρησιμοποιήσεις),να τηλεφωνήσεις το πρωί από τις 7.30 μέχρι τις 8 το πολύ ώστε να υπάρξει διαθέσιμο ένα από τα δύο λεωφορεία για να σε εξυπηρετήσει για το δρομολόγιο που θα θέλεις...κάτι σαν την κολυμβήθρα του Συλωάμ δηλαδή....Οποιος προλάβει τον Κύριο είδε...
Τα λεωφορεία αυτά λειτουργούν ως τις 9 το βράδυ,ενώ τις Κυριακές και τις αργίες,λειτουργούν ως τις 2 το μεσημέρι.Αν κάποιος ,ακυρώσει το ραντεβού του για μετακίνηση δύο φορές στη διάρκεια 6 μηνών ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ένα ολόκληρο μήνα να μην χρησιμοποιήσει τα λεωφορεία αυτά.
2.Ο δήμος Θεσσαλονίκης έχει ένα-δύο προσπελάσιμα μίνι λεωφορεία ,τα οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις και αυτά κατόπιν ραντεβού,εδώ το ωράριο είναι ακόμα πιο περιοριστικό.Λειτουργούν από το πρωί ως τις 8 το βράδυ,ενώ Σάββατα,Κυριακές και γιορτές ούτε να το συζητάμε,δεν λειτουργούν.
3.Ενα προσβάσιμο ταξί,το περιβόητο ''λευκό ταξί'',το οποίο νοικιάζει σε ιδιώτη ο Σύλλογος Παραπληγικών.Ή ιδιώτης το λειτουργεί με νοοτροπία μονοπωλιακή,και βέβαια ζητά τουλάχιστον τα διπλά χρήματα απ'ότι τα άλλα ταξί,ενώ θα πρέπει κάποιες μέρες πριν να τηλεφωνήσεις για την μετακίνηση που θέλεις και αν κρίνει εκείνη ....θα πας εκεί που θέλεις.
Αυτοί είναι οι 3 τρόποι μετακίνησης των πολιτών με αναπηρία στην πόλη.Περιορισμός,καταπίεση,και βέβαια και η τιμωρία.Εδώ έχουμε και καταπάτηση ατομικών ελευθεριών,ολοκληρωτισμό μεσαίωνα,κατάχρηση εξουσίας.
Που είναι η ελευθερία και η ισοτιμία με τους υπόλοιπους πολίτες.Να μετακινήσαι ελεύθερα όπως θέλεις και όποτε θέλεις.
Να σε κλείνουν από τις 9 μέσα,να μην έχεις δικαίωμα να βγαίνεις τις Κυριακές και τις γιορτές,να σε τιμωρούν σαν νάσαι ανήλικος και όχι ενήλικας,και μάλιστα ενώ ανήκεις σε αποκλεισμένη κοινότητα να εντείνουν τον αποκλεισμό αυτό.
Πάντα πίστευα πως ζούμε σε μια πολιτεία απούσα ανύπαρκτη και μια κοινωνική πραγματικότητα αδιάφορη.
Η κάθε μέρα που περνά,απλά μου το επιβεβαιώνει.